1 jaar en 3 maanden op Curaçao

We zijn gewoon alweer 3 maanden verder sinds mijn laatste blog over ons eerste jaar op Curaçao! Telkens denk ik vooraf dat het nu vast wel saai zal worden om daar een stukje over te schrijven. Of dat ik niks nieuws te melden heb omdat we inmiddels onze draai hebben gevonden en het eindelijk rustig is. Nou hebben we die draai zeker wel gevonden, maar saai of rustig wordt het hier (helaas of gelukkig?) nooit.

We zijn nog steeds in afwachting van nieuwe onderburen en houden ons hart vast voor wat voor mensen daar komen wonen. Want wat als er een gezin is met kinderen en misschien ook nog wel blaffende honden die denkt dat het een goed idee is om in het appartement onder ons te gaan wonen? Ik hoop heel hard dat we hier nog een paar jaar in relatieve rust kunnen blijven wonen…

Knettergek

Relatief ja want er zijn nog steeds dagen dat ik knettergek wordt van alle herrie om me heen. Dat wat verkocht wordt als een ‘paradijselijk resort’ is in werkelijkheid gewoon één grote bouwplaats. Bouwresort BlueBay noem ik het zelf. Op zich is het helemaal geen verrassing dat er dagelijks bouwherrie is, wij wisten voordat we hier gingen wonen dat alle percelen om ons heen verkocht waren. Elke dag boren, drillen, afgraven, betonmolens die de hele dag draaien, dakpannen die geslepen worden, bouwverkeer dat voorbij dendert, bouwstof dat naar binnen waait… Dat is een soort van ‘normaal’ geworden en ik ben er redelijk aan gewend.

De extra triggers die me bij tijd en wijlen behoorlijk op mijn zenuwen werken zijn geluiden die daar nog eens bovenop komen. Zoals de bouwvakkers in het perceel achter ons die alle 6 de dagen dat er gebouwd mag worden hard muziek aanzetten. Dat krijg ik er dan nog eens extra bij cadeau. Ook de koerende duiven op het dak drijven me tot waanzin. En het eeuwige geluid van de bosmaaier en bladblazer… Het zijn geluiden die ik niet kan incalculeren en ook niet naast me neer kan leggen. Dus zit ik regelmatig met de deuren en ramen dicht, de airconditioning aan, de ventilator aan en met mijn noicecancelling hoofdtelefoon met eigen muziek op in mijn werkkamer. En moet ik stiekem soms zelf ook lachen om het beeld dat veel mensen in Nederland hebben van wonen op een tropisch eiland. Dat is vast niet bovenstaand beeld 😉

Tot slot zijn er nog de zwerfhonden die ’s nachts al blaffend over het resort rennen. Dat werkt me zo op de zenuwen dat ik regelmatig naar buiten storm om ze weg te jagen. Eenmaal wakker geblaft kom ik vaak maar moeilijk terug in slaap. En zijn het geen zwerfhonden dan zitten er altijd wel ergens honden in iemands tuin te janken of te blaffen. De combinatie van bovenstaande levert dus nogal wat stress op. Maar gelukkig niet op alle dagen. En de ene dag kan ik er gewoon beter tegen als de andere.

Weer verhuizen?

Ik krijg regelmatig de vraag of we niet liever (weer) willen verhuizen. En als ik nog de illusie had dat ik ergens anders op Curaçao wel zonder prikkels kan wonen dan zou dat heus nog wel een optie zijn. Maar die illusie heb ik niet. De enige reden om op korte termijn nog een keer te gaan verhuizen is burenoverlast. En zolang het appartement onder ons leeg staat is dat niet het geval.

Ik mopper regelmatig over BlueBay als bouwresort zonder wandelpaden. En ik vind er ook iets van dat het een soort van mini dictatuurstaat is binnen de grenzen van het hek. I kid you not; er is nu zelfs een systeem waarbij de bewegingen van alle bewoners in de gaten worden gehouden via bluetooth. Dat weigeren is geen optie want dan kom je gewoon het resort niet op. Ze registreren ook alles van bezoekers. Privacywetgeving kennen ze niet op Curaçao en op BlueBay al helemaal niet.

Maar we zijn niet voor niets hier gaan wonen. Omdat ik vaak alleen thuis ben, vind ik het een fijn gevoel om binnen dat hek te wonen. Ik voel me er veilig en dat is me heel veel waard. Wat niet wil zeggen dat je per se gated moet wonen op Curaçao. Dat hoeft zeker niet, maar voor ons is dit een bewuste keus omdat manlief veel van huis is. Daarnaast hebben we nu een appartement met weliswaar de nodige gebreken, maar ook (vinden wij) het meest geweldige uitzicht op het eiland. Een ander belangrijk punt bij wonen op Curacao is ‘op de wind wonen’. En dat wonen we. Soms iets te veel en dan waait letterlijk de kaas van tafel af, maar zo’n ruime porch op de wind gaan we niet snel ergens anders vinden.

Zelfs dat hele dictatuurgebeuren heeft zo zijn voordelen. Als iemand zich niet aan de bouwregels houdt dan wordt er opgetreden. Het lijkt er zelfs op dat mijn Facebookfittie de aanleg van een wandelpad heeft versneld. Daar wordt nu namelijk hard aan gewerkt. Ook het strand is vlakbij. We kunnen er weliswaar niet fatsoenlijk naartoe lopen, maar dat gaat hopelijk nog gebeuren.

Kortom: ik ben ervan overtuigd dat het overal wel wat is op Curaçao qua prikkels. Er zijn overal blaffende honden, er wordt overal gebouwd, er wordt overal herrie gemaakt met de bosmaaier en bladblazer en we hebben overal kans op overlast van potentiële asoburen. Dus zolang we niet de hele regelriedel van alles wat er bij een verhuizing komt kijken hoeven te herhalen, blijven we gewoon wonen waar we wonen. En nemen daarmee de irritaties voor lief. Godzijdank zijn die niet alle dagen even groot. Al lijkt dat voor degenen die mij op Instagram volgen misschien soms wel zo.

De grootste bron van stress zit hem momenteel helaas niet in het op Curaçao wonen. Als deze overprikkeling mijn enige zorg zou zijn dan was dat nog wel te overzien qua stressniveau. Maar wat niemand ons vertelde voordat we emigreerden zijn de financiële en belastingtechnische consequenties die daarbij komen kijken. En heel eerlijk: ik moet ook de hand in eigen boezem steken dat we ons daar vooraf niet heel erg in verdiept hebben. Of het in ieder geval niet konden overzien. Dat zijn we dus nu alsnog aan het doen en daar worden we niet blij van.

Alleen maar ellende?

Godzijdank niet! Als ik me alleen maar op bovenstaande dingen zou concentreren en niet meer de mooie dingen zou kunnen zien die dit expatavontuur met zich meebrengt, dan is het tijd om naar huis te gaan. En dat is het zeker nog niet.

Ik zit in een heerlijke flow qua schrijven. Een nieuw kookboek met BBQ-recepten dat gepland staat voor voorjaar 2024 én een handboek over het zelf maken van een kookboek komt in september uit. De titel gaat zeer waarschijnlijk ‘Van Keukenprins(es) tot Kookboekauteur’ worden en is gewoon al bijna klaar! Ik ben nu al megatrots op de mooie feedback die ik daarop van proeflezers en een professionele redacteur heb mogen ontvangen.

Verder geniet ik weer heel erg van de tijd die ik heb om boeken te lezen. Dat was een tijdje wat minder omdat ik ze meestal vanaf mijn ‘leestelefoon’ las. Oftewel: een oude telefoon die heel licht was in gewicht en die ik alleen gebruikte om boeken te lezen via de Kindle en Kobo app. Maar die telefoon is laatst van mijn nachtkastje gevallen en direct overleden. Ik merkte daarna al snel dat ik het veel fijner vind om fysieke boeken te lezen. Maar ik ben ook ontzettend blij met de Kobo e-reader die ik tweedehands kon overnemen waardoor ik nu veel meer lees. De meeste indruk maakte Maid. Dat schijnbaar ook verfilmd is als Netflixserie. Die laatste heb ik nog niet gezien, maar het boek las ik in 2 dagen uit. Ook het onderwerp ‘oudste dochter‘ houdt me bezig. En Gelukkig zonder kinderen. Verder vond ik Leven zonder een Plan B een zeer inspirerend boek. Ik heb zelf altijd een Plan B – en vaak ook nog een C en D – maar juist daardoor extra inspirerend om te lezen dat het anders kan. En dat het dan ook goed komt.

Sinds ons bezoek aan Klein Bonaire heb ik ook het plezier in snorkelen weer teruggevonden. Geen idee waar dat al die jaren gebleven was. Tijdens onze reis 12 jaar geleden heb ik best veel gesnorkeld, maar op de een of andere manier kon ik me daar hier het afgelopen jaar niet toe zetten. Ik slikte steeds zeeewater in, mijn bril sloeg aan, mijn haar zat vast in de bril… Er was altijd wel iets. Manlief vind het ook erg leuk dat ik weer vaker mee ga snorkelen want die ging vaak alleen. Wat dat betreft is het wel een cadeautje om op BlueBay te wonen. We kunnen aan het eind van de middag gewoon nog een uurtje gaan snorkelen op een plek met prachtig koraal en heel veel mooie vissen.

Bonaire en visite

Mijn ouders zijn op visite geweest op Curacao! Dat vonden ze vooraf behoorlijk spannend vanwege de lange vlucht. Maar ze hebben er van genoten en sluiten zelfs niet uit dat ze nog een keer terugkomen. Wij vonden het ook heel bijzonder om ze hier te hebben. Je kunt nu eenmaal via de telefoon of beeldbellen nooit overbrengen hoe het echt is om hier te zijn.

Ze hebben kunnen voelen hoe warm het hier is, hoeveel energie simpele dingen daardoor kosten en ook hoe hard het kan waaien. De week dat zij er waren (mei) was er echt een extreem harde wind. Inmiddels is het orkaanseizoen begonnen en hebben we ook alweer een paar dagen zonder wind gehad. Dit jaar hebben we wel meer geluk met het weer dan vorig jaar. Toen wij in april 2022 aankwamen is het eigenlijk niet gestopt met regenen tot afgelopen januari. Op één week na in april dit jaar waarin de wind ineens weg was, is het verder tot afgelopen juni droog gebleven met veel wind. En dat betekent weinig muggen! Wat een opluchting.

We zijn in juni een lang weekend naar Bonaire geweest en hebben daar ontzettend van genoten. Hoe raar het ook klinkt om dat over een soort kleine versie van Curaçao te zeggen; het voelde écht als vakantie. Het is gewoon heel anders om ergens als toerist te zijn dan om er te wonen. We hebben er heerlijk gegeten, rondgereden en gesnorkeld op Klein Bonaire. Alle tips en trucs staan inmiddels in deze blog.

De vlucht van Curaçao naar Bonaire was een beleving op zich. Ik noem de kleine Divi Divi vliegtuigjes vliegende brommers. Met maar één piloot en max. 8 passagiers. Dat is toch bizar? Het was trouwens ook ontzettend gaaf om Curacao zo goed van bovenaf te kunnen zien. Het is dat de vluchten – die slechts 25 minuten duren – zo duur zijn. Anders zouden we graag nog eens teruggaan naar Bonaire. Het doet wat meer dorps aan dan Curacao, het is er een stuk schoner, er zijn veel minder zwerfhonden en er zijn zelfs trottoirs om op te wandelen. Een heerlijk eiland om te relaxen.

En verder …

Verder besef ik me heel goed dat Curacao een eiland is van afscheid nemen. Er wonen nu eenmaal veel expats en die gaan vroeg of laat allemaal weer weg. Zo nam ik in de laatste 3 maanden afscheid van Anke (van Anke’s Cakes) en ook voor een collega van manlief zat de uitzending erop. Ik merk dat ik het lastig vind om hier nieuwe vriendschappen te sluiten. Aan de ene kant is het zeker de moeite om in vriendschappen te investeren als we hier nog een paar jaar wonen. Aan de andere kant heb ik moeite met afscheid nemen.

Ik weet inmiddels ook dat dat geldt voor bezoek hier en als wij zelf naar Nederland gaan. Ik heb nooit heimwee, mis bijna niemand (behalve mijn nichtjes) zolang ik ze maar niet in levenden lijve zie. Het was fantastisch om mijn ouders hier te hebben, maar het is ook lastig om ze weer terug naar het vliegveld te brengen. Ik kijk ontzettend uit naar ons bezoek aan Nederland in september, maar weet nu al dat ik na het afscheid nog een paar dagen van slag ben. Het hoort bij het leven als expat, maar wennen doet het geloof ik nooit.

Na een jaar en 3 maanden dachten we toch wel alle onlogica en inefficiëntie op het eiland een keer meegemaakt te hebben. Maar nee hoor, ook na ruim een jaar mochten we ons weer eens verbazen. Dit keer wilden we onze Toyota Aygo een onderhoudsbeurt laten geven bij de Toyota-garage. Klinkt logisch toch? Dat is het op Curaçao blijkbaar niet. Nadat we eerst met alle autopapieren langs moesten komen – verzekering, wegenbelasting en APK – wilden ze ook nog de importgegevens zien. Waarom een commercieel bedrijf dat nodig heeft voor een onderhoudsbeurt? Dat weet geen mens. En soms zijn dit soort dingen het gewoon niet waard om je er druk over te maken. We hebben nu een afspraak gemaakt bij een andere autogarage. Als het goed is mag hij daar donderdag naartoe. Fingers crossed.

Ik krijg regelmatig de vraag hoe het met manlief gaat. Je ziet hem weleens in mijn stories voorbij komen als BBQ-master maar verder lees je er weinig over. Dat is eerlijk gezegd vooral omdat hij gewoon heel veel aan het werk is. En omdat ik deze blog en mijn Instagram vanuit mezelf schrijf. Maar het werk van manlief is de reden dat we überhaupt hier wonen. En dat bevalt hem nog steeds goed. Hij maakt heel andere dingen mee dan ik en beleeft de uitzending in die zin ook anders. Hij is in het weekend blij dat hij thuis is, terwijl ik dan juist graag samen op pad wil gaan omdat ik al de hele week thuis ben. Gelukkig zijn we al heel wat jaartjes samen en komen we daar steeds weer samen aan uit.

Mijn volgende Curacao-update volgt als we hier 1,5 jaar wonen; rond 16 oktober 2023.

Vind je het leuk om mijn verhalen over Curaçao te lezen en fijn dat er geen vervelende pop-ups of advertenties op mijn website staan? Ik zou het supertof vinden als je de eerstvolgende keer dat je iets bij Bol.com wilt bestellen gebruik maakt van één van de affiliatelinkjes op mijn website. Zoals deze. Je kunt zo’n linkje ook altijd snel terugvinden in het menu onder het kopje ‘Bol.com’. Het is een iniminie bijdrage aan de hostingkosten (€ 334,- per jaar) en tijd die ik in mijn blog steek maar kost jou niets extra’s. Masha danki! Of zoals we in Brabant zouden zeggen ‘da ge bedankt zijt da witte’