11 maanden als expat op Curaçao

Wie mijn vorige blog over Curaçao heeft gelezen had waarschijnlijk al een vermoeden dat wonen op een tropische eiland niet altijd een feestje is. Expatblues maakten mijn blaas overactief en manlief stelde voor om werk te gaan zoeken voor wat afleiding. Nou vind ik dat laatste eigenlijk een te makkelijke oplossing. Maar wat blijkt: het werkt wel. Werken werkt 😉 Afleiding was een effectieve manier om me uit mijn dipje te halen. En ook om me te laten beseffen dat werk meer is dan alleen geld verdienen om de hypotheek en vakanties te betalen. Dat is namelijk wel hoe ik er zo ongeveer mijn hele leven naar gekeken heb.

Niet dat ik nooit met plezier naar mijn werk ging. Integendeel. Ik heb op heel veel bijzondere plekken mogen werken, aan superinteressante zaken, op de leukste thema’s en met veel fijne collega’s. Maar toch zat er altijd in mijn achterhoofd dat het nou eenmaal ‘moest’. En tja, eerlijk is eerlijk, zonder vaste baan is het toch een stuk lastiger om een huis te kopen, rekeningen te betalen en boodschappen te doen. Ik dacht alleen altijd dat als ik dat niet meer hoefde ik ‘eindelijk kon gaan doen wat ik het liefst wilde doen’. En daarbij moet je dan denken aan: eindeloos kookboeken lezen, daar alle recepten uit maken die ik altijd al eens wilde maken, zelf brood bakken, veel op vakantie en weekendjes weg, elke dag wandelen, boeken lezen, in mijn moestuin werken, bloggen etc. Oftewel; alle dingen waar ik als expatvrouw nu eindelijk alle tijd voor heb.

De betekenis van werk

En wat is er daarvan afgelopen jaar terecht gekomen? Juist ja, helemaal niets. Op het wandelen na, maar dat telt eigenlijk niet want dat deed ik toch al wel. De rijsmandjes die ik uit Nederland heb meegenomen om zuurdesembrood te gaan bakken liggen nog ongebruikt in de kast. Werk blijkt niet alleen voor geld op de bank te zorgen maar juist ook voor structuur en sociale contacten. En voor een absolute (her)waardering van de vrije tijd die je naast je werk hebt. Zelfs voor een stukje efficiëntie. Want als je zeeën van tijd hebt is er geen noodzaak om die efficiënt in te plannen.

Ik wil me nog steeds niet vastleggen qua werk voor de tijd dat we op Curaçao wonen. Maar ik ben wel heel blij dat ik spontaan ja heb gezegd tegen een oproepje op Instagram voor hulp in de keuken bij een grote cateringklus voor een filmproductie*. Het was fysiek behoorlijk zwaar om ineens 10 dagen achter elkaar op mijn benen te staan (na 2 dagen was ik er eigenlijk al wel weer klaar mee…), maar het heeft me ook echt goed gedaan. Na 10 dagen licht oververhit snijden, roeren en bakken in de keuken heb ik niet alleen nieuwe dingen geleerd, maar ook nieuwe energie gekregen om weer mijn eigen dingen te gaan doen.

Bizar toch? Ik ben ook mijn nieuw herwonnen vrijheid extra gaan waarderen. Niet hoeven werken is leuk, maar af en toe wel werken is ook leuk. En aangezien ik nog veel van chef Koen kan leren en hij regelmatig extra handjes kan gebruiken, spring ik graag af en toe een dagje bij.

*Voor wie nieuwsgierig is naar de filmproductie; het ging om het filmen van de spin-off van de jeugdserie Brugklas: Bon Bini Brugklas. Vanaf april te zien op AVROTros. Ik val niet echt in de doelgroep, maar ga hem zeker kijken omdat het superleuk is om zoveel bekende plekken op Curaçao te zien.

Wandelen als levensbehoefte

Als je mij al langer volgt hier op de blog, op social media of in het echte leven dan weet je: Ilona wandelt graag. Ik liep al 2 keer in mijn eentje naar Santiago de Compostella, samen met manlief het Pieterpad en ook thuis in Tilburg wandelde ik bijna elke dag wel een klein rondje als het weer en werk het toelieten. Ik ben daarmee begonnen na een bijna-burnout in 2016. En weet inmiddels als geen ander wat wandelen mentaal voor je doet. Het houdt me letterlijk al jaren in balans. Toen manlief de kans kreeg om een paar jaar op Curaçao te gaan werken heb ik dan ook gezegd: “het maakt me niet uit waar we wonen, zolang ik maar (veilig) kan wandelen.”

Nou is dat op Curacao makkelijker gezegd dan gedaan. Er zijn namelijk bijna nergens op het eiland wandel- of fietspaden te vinden. En als ze er al zijn is het maar de vraag of je daar als vrouw veilig in je eentje kunt wandelen en zo ja, of je niet aangevallen wordt door een van de vele zwerfhonden die hier helaas in overvloed zijn. De keus om op BlueBay te willen wonen was daarom al snel gemaakt. Ik kan er kilometers binnen een gated resort wandelen. Op de website stond zelfs aangegeven dat er verlichte paden zijn om te wandelen en hardlopen. Maar die zijn er dus niet…

Ik zou er een boek over kunnen schrijven: over het leven op Curaçao als expat en over wonen op een gated resort wat wordt verkocht als ‘wonen in een paradijs’. Ik denk dat ze een bouwplaatsparadijs bedoelen… Maar écht. Het zou een flinke pil worden. En geen feel-good roman, eerder de betere roddel- en achterklaprubriek 😉 Omdat wij echter nog steeds van plan zijn om hier een paar jaar te blijven wonen is het gewoon niet altijd handig om te eerlijk te zijn op mijn blog. Ook dat is #islandlife.

In het kort komt het er op neer dat het bewoners onmogelijk wordt gemaakt om nog te wandelen. Je mag wel de hoofdprijs aan huur betalen plus een flinke resortfee, maar wandelen mag alleen midden in de nacht op de niet-verlichte golfbaan. Of als derderangsburger op de doorgaande weg bij het bouwverkeer wat langsraast. Ik vind daar uiteraard wat van – en uit een fittie die ik op Facebook ben gestart blijkt dat ik godzijdank niet de enige ben – maar zoals gezegd heb je hier als huurder niets in te brengen. Het bord zegt denk ik genoeg. En nee natuurlijk wil ik geen golfbal tegen mijn hoofd, maar dat vind ik mijn eigen verantwoordelijkheid zolang er geen fatsoenlijk alternatief is.

11 maanden wonen op Curacao als HSP

Ik ben van bovenstaand gedoe 2 dagen van slag geweest, maar heb het naast me neer gelegd. Zoals ik zoveel andere dingen ook naast me neer leg. Dit is Curaçao. Take it or leave it. Het is eigenlijk pas vandaag dat ik me besefte dat de hashtag #nofilter op mij in alle facetten van mijn leven van toepassing is. Ik gebruik geen filters op Instagram om er beter uit te zien (wel voor mijn foodfoto’s hoor ;)).

Maar er zit ook geen filter op mijn emoties en gedachten. Als ik ergens van baal dan zie je dat aan mij; no doubt about it. Als iets me irriteert dan straal ik dat aan alle kanten uit. En dan kan ik dat ook niet voor me houden. Ik kan gewoon niet niets van me laten horen, helemaal niet als ik iets onrechtvaardig vind. De VVE heeft al verschillende boze mailtjes van me gehad ook al weet ik dat ze er niets mee doen. De laatste #nofilter is echter degene waar ik mijn hele leven al last van heb en hier op het eiland des te meer. Ik ben HSP. Hoogsensitief. Dat vind ik zelf nog steeds een prachtige eigenschap (die je nu eenmaal hebt of niet hebt) maar ook een lastige.

Alle prikkels – geluid, geur, sfeer, emotie, temperatuur, licht – komen bij mij zonder filter binnen en werken rechtstreeks op mijn zenuwstelsel. Dat ‘uit’ zetten gaat gewoon niet en dat is ook het lastige aan HSP. Laten we zeggen dat ik sinds onze emigratie naar Curacao hard werk aan het proberen te accepteren van die irritaties op mijn zenuwstelsel en het naast me neerleggen daarvan. Soms met succes, soms met een huilbui tot gevolg. Afgelopen maand zijn er trouwens geen huilbuien meer geweest dus het gaat de goede kant op.

En verder…

…verder zit het eerste jaar er gewoon al bijna op! Het is niet normaal hoe ontzettend snel die tijd is omgevlogen.

… heeft manlief het nog steeds goed naar zijn zin op het werk.

… staan we op het punt om op vakantie te gaan naar de SSS-eilanden (Saba, St. Maarten & St. Eustacius) plus St. Kitts & Nevis. Het wordt onze eerste vakantie sinds tijden vanuit relatieve rust. Zonder covid, zonder emigratie voor de deur en zonder verhuizingen tussen de bedrijven door.

…heb ik de laatste weken heel veel nieuwe recepten gemaakt en zelfs spontaan brownies gebakken. Gewoon omdat ik daar zin in had.

… is de kapotte schuifdeur (uiteraard) nog niet gemaakt en verwachten we ook niet dat dit op korte termijn of überhaupt nog gaat gebeuren.

… zijn we er achter gekomen dat we toch veel liever fysieke boeken lezen dan digitale.

… bezochten we (eindelijk!) de grotten van Hato en vonden ze prachtig. Echt een aanrader op het eiland qua bezienswaardigheid.

… zagen we de film ‘What’s love got to do with it’ in de bioscoop. Een heerlijke romantische komedie.

… blijkt dat als ik niet actief ben op social media mijn blog veel minder gelezen wordt, maar er wel vaker familie en vrienden uit zichzelf op de lijn komen.

… volgt volgende maand mijn voorlopig laatste update over het avontuur dat ‘wonen op Curaçao’ heet. In ieder geval de laatste maandelijkse update. Daarna ga ik het waarschijnlijk per kwartaal delen.

Vind je het leuk om mijn verhalen over Curaçao te lezen en fijn dat er geen vervelende pop-ups of advertenties op mijn website staan? Ik zou het supertof vinden als je de eerstvolgende keer dat je iets bij Bol.com wilt bestellen gebruik maakt van één van de affiliatelinkjes op mijn website. Zoals deze. Je kunt zo’n linkje ook altijd snel terugvinden in het menu onder het kopje ‘Bol.com’. Het is een iniminie bijdrage aan de hostingkosten (€ 334,- per jaar) en tijd die ik in mijn blog steek maar kost jou niets extra’s. Masha danki! Of zoals we in Brabant zouden zeggen ‘da ge bedankt zijt da witte’