3 jaar wonen op Curaçao

Het is ongelooflijk maar toch echt waar, vandaag is het precies 3 jaar geleden dat wij op Curaçao aankwamen! Ik kan me onze aankomst echt nog heel goed herinneren. Ik weet nog precies welke collega’s van manlief op het vliegveld stonden om ons op te halen. Het tijdelijke appartement voor de eerste 6 weken waar we meteen de allerlekkerste pastechi aten met diezelfde collega’s ( nog steeds mijn favoriete pastechi op het eiland). Waar we daarna alle wijntjes en biertjes die er voor ons waren klaargezet met onze Brabantse buddy’s hebben opgedronken. En waar ik de eerste avond helemaal werd lekgestoken door muggen. Manlief is de volgende ochtend gestopt met tellen bij 50 bulten…

De eerste 2 jaar heb ik hier regelmatig een uitgebreide blog geplaatst over ons leven op Curaçao. Wat echt niet altijd rozengeur en maneschijn was. Sterker nog, ik vond mezelf in het begin regelmatig een zeikwijf en dat wilde ik helemaal niet zijn. De blogs zijn allemaal nog terug te lezen via deze link. Om verschillende redenen ben ik er daarna mee gestopt. Toch voelde het heel raar om over deze mijlpaal niets te schrijven dus bij deze een terugblik op 3 jaar wonen op Curaçao.

Thuis op Curaçao

Het is en blijft ongelooflijk bijzonder om een ander land – en in dit geval ook nog eens een tropisch eiland – je thuis te kunnen noemen. We weten inmiddels hoe alles hier werkt (meestal langzaam of ongelooflijk omslachtig), waar we bepaalde dingen kunnen kopen of moeten zijn om iets te laten maken en we hebben vorige maand zelfs gestemd tijdens de verkiezingen op Curaçao. Dat was een bijzondere ervaring. Ik zie in Nederland nog niet snel stemmers massaal in T-shirts met een foto van Wilders of Yesilgöz rondlopen 😉

Ons sociale leven op Curacao is echt stukken rustiger dan in Nederland, en dat vinden we nog steeds heerlijk. We hebben een klein, maar wel heel fijn clubje mensen om ons heen. Een aantal collega’s + partners met wie we destijds tegelijkertijd aan dit avontuur zijn begonnen, een paar fijne buren in ons appartementenblok en dat ernaast en enkele vrienden die niet voor dezelfde organisatie werken. Helaas moeten we de lieve Surinaamse buren die direct naast ons wonen sinds gisteren missen. Wat er de laatste tijd steeds vaker gebeurt, is dat tijdelijke huurcontracten niet verlengd worden en de appartementen worden verkocht of voor een veel hoger bedrag verhuurd. Het is dus maar weer afwachten hoeveel overlast we van nieuwe buren gaan ervaren…

Ik ben in tegenstelling tot de eerste 2 jaar geen boek aan het maken (het ebook met bitterbalrecepten wat ik in 1,5 week in elkaar gedraaid ter gelegenheid van Nationale Bitterballendag niet meegeteld) Ondanks dat ik niet met een boek bezig ben en ook geen betaalde baan heb, heb ik een fijn dag- en weekritme voor mezelf gevonden en verveel ik me nooit. Mijn dagen zijn gevuld met wandelen, yoga op het strand, yoga op de sup, yin yoga in de studio, sporten in de sportschool, het huishouden, lekker kokkerellen, in de hangmat hangen en ja ook met de cliches van koffie drinken en naar het strand. Al zou ik dat laatste eigenlijk best vaker mogen doen. Ik kook steeds vaker Caribisch/Creools/Antilliaans en word daar echt blij van. Omdat manlief 2x in de week tennist rond etenstijd heb ik inmiddels een hele verzameling fijne soeprecepten en makkelijke maaltijden voor ofwel voor ofwel na het sporten in mijn kookrepertroire. En ik mag natuurlijk mijn BBQ-boek niet vergeten. Als ik niet op Curacao had gewoond had ik Grillen & Chillen niet kunnen maken.

Reizen in Caribisch gebied

Als we niet op Curacao hadden gewoond hadden we zeker te weten ook nooit zoveel van het Caribisch gebied gezien als dat we de afgelopen 3 jaar hebben gedaan. Niet alle Caribische eilanden die we bezocht hebben zijn vanuit Curaçao makkelijk aan te vliegen, maar vanuit Nederland nog veel minder. In dit gebied op vakantie gaan is zeker niet goedkoop. Hier wonen ook niet trouwens. Maar het scheelt toch of je eerst een vlucht uit Nederland moet boeken of dat je vanuit de regio vliegt.

Wat het wonen en reizen in Caribisch gebied ons onverwacht nog meer heeft gebracht is het besef hoe ontzettend goed wij het hebben. En hoeveel geluk wij hebben om in Nederland geboren te zijn. Dat wisten we natuurlijk al wel maar nu nog meer. Het verschilt wel een beetje per eiland, maar als je op St. Lucia, Dominica of St. Vincent & the Grenadines geboren bent dan sta je wel met 3.0 achter in het leven. Dat zit hem dan in dingen als opleidingsmogelijkheden, werkgelegenheid en het is ook vaak goed te zien aan de staat van de huizen en de wegen en wat er verkrijgbaar is in de supermarkt. Zij hebben ook niet, zoals de eilanden binnen het Nederlands Koninkrijk of de Franse eilanden, een paspoort waarmee je in Europa kunt gaan studeren en werken. Het verschil tussen rijk en arm is erg groot. En dat tussen de toeristen en de lokale bewoners nog veel groter.

Nou is het niet zo dat wij rijk zijn qua cijfers op de bank (daar zorgt de Belastingdienst wel voor…) maar ik besef nu extra goed dat je gewoon al rijk bent als je een auto hebt, als je boodschappen kunt gaan doen en alles in je mandje kunt gooien waar je zin in hebt, dat als je ziek bent je naar de huisarts of het ziekenhuis kunt gaan in de wetenschap dat je verzekerd bent en als je stromend water en elektriciteit in huis hebt. Mits Aqualectra geen storing heeft natuurlijk 😉 Ik persoonlijk zie op Curaçao niet heel vaak iets van de armoede die er is. Maar manlief komt voor zijn werk soms wel bij mensen in arme wijken thuis en dat is hartverscheurend om te horen. Ik hoop dat we dat besef en gevoel van dankbaarheid vast kunnen blijven houden.

Wat ik/we nog steeds missen uit Nederland

Eigenlijk kan ik gewoon schrijven ‘wat ik nog steeds mis’ want manlief mist niets. Hooguit zijn 4-daagse werkweek 😉

• Echt lekkere Nederlandse boerenkaas. We zijn erg gezegend met een Carrefour op het eiland qua Franse kaasjes, maar er gaat niets boven de Nederlandse kaas. Er is hier wel Nederlandse kaas te koop uiteraard, maar dat is plastic supermarktkaas. Prima voor op een doordeweekse cracker of boterham, maar niet voor bij de borrel. Een stukje vacuüm verpakte kaas staat dan ook standaard op het verlanglijstje als er visite uit Nederland komt. En soms laat ik nootjes van onze favoriete kaasboer bezorgen bij degene die deze kant opvliegt.
• Fietsen. Voor elke scheet de auto moeten pakken vind ik na 3 jaar nog steeds verschrikkelijk. Het is zo heerlijk om in Nederland op de fiets boodschappen te kunnen doen. Ik plan soms bewust dagen dat ik op ons resort ga wandelen en voor 2 dagen boodschappen in huis haal zodat ik een dag de auto niet hoef te gebruiken.
• Grote concerten! Iron Maiden, Metallica, Rammstein. Die hebben we allemaal moeten missen. En alhoewel het erg bijzonder was om op Mambo beach naar Guus Meeuwis te gaan, echt grote concerten zijn hier niet.
• De seizoenen. Dat het in de zomer warm is en lang licht blijft en in de winter koud en vroeg donker is. Op Curacao is het het hele jaar warm. Soms graftakkeheet warm (aug/sept/okt), soms lekker warm (in de wintermaanden) en de rest van het jaar iets ertussenin. Het is ook elke dag ongeveer om dezelfde tijd licht en weer donker. Nergens zijn mensen zo blij als in Nederland met de eerste zonnestralen en als ze weer met daglicht naar huis kunnen rijden na het werk. Dat is toch heerlijk om naar uit te kijken?! Hetzelfde geldt voor lekker de kachel aan en met een dekentje op de bank. Of in een warm bad liggen. Ook al heb ik daar absoluut geen behoefte aan op Curacao, toch kan ik dat missen. Zelfs een dagje naar de sauna gaan mis ik soms terwijl het hier op sommige dagen voelt alsof ik in de sauna ben zodra ik de slaapkamer met airco uitloop.

Wat we fijn en niet fijn vinden op Curaçao

Ook hierin is sinds mijn eerdere blogs niet veel in veranderd. Het afval op straat, de vele zwerfhonden, de herrie (harde muziek) en dat er veel met alcohol op wordt gereden vinden we nog steeds niets. Dat gaat niet wennen en ik wil ook niet dat ik het ‘normaal’ ga vinden. Dit zijn kanten van Curaçao – en ook in de rest van het Caribisch gebied – die niet bij mij/ons passen.

Verder blijft het jammer dat het een eiland is van komen en gaan. We hebben al ontelbaar keer afscheid moeten nemen van mensen met wie je een leuke tijd hebt gehad en die weer terug naar Nederland gaan. Bijna alles is en iedereen is hier tijdelijk. Fijne yogajuf gevonden? Jammer dan, ook die gaat vroeg of laat terug. Dit heb ik nu al verschillende keren meegemaakt.

En tot slot het feit dat het een eiland is, hoe raar dat ook klinkt. Dat voelt soms wat benauwend. Om eraf te komen moet je het vliegtuig nemen of vanaf november de Corendon cruiseboot ;). Ik kan (als er geen file staat) in een half uur naar westpunt rijden en hetzelfde geldt voor de oostkant bij Jan Thiel. En dan heb je het hele eiland wel gehad. Ik weet inmiddels dat ik wat dat betreft liever op het vasteland woon.

Wat we wel heel fijn vinden is de relaxedheid op Curacao. Aan de ene kant kan ik me bij tijd en wijle nog steeds groen en geel ergeren aan dingen die op ‘islandtime’ gaan: oftewel tergend langzaam. Aan de andere kant ben ik het ook gaan waarderen. Het is toch een fijner leefritme dan dat gejakker en gejaag in Nederland. Vertragen is hier geen kunst maar een levenswijze. Daar kan menig gestresste Nederlander nog wat van leren. Je legt je gewoon veel sneller neer bij het feit dat dingen anders lopen of niet lopen zoals gedacht of gehoopt.

Zelfs na 3 jaar blijft het bijzonder dat we voor een uurtje naar het strand kunnen. In theorie wonen we op loopafstand, in de praktijk is het vaak te warm om te lopen en pakken we de auto. Telkens als we het strand bij BlueBay oplopen vinden we het een feestje. In Nederland gaan we nooit naar het strand omdat we daar zeker 1,5 uur voor moeten rijden, maar hier staan we binnen 5 minuten met onze voeten in het zand. Dat went nooit.

Ook van de Caribische/Antilliaanse keuken worden we heel blij. Tuurlijk denk ik weleens aan mijn geliefde Brabantse worstenbroodje of kibbeling van de markt op zaterdag, maar eerlijk gezegd word ik net zo blij van pastechi of Johnnycake bij de koffie of lunch. En een bak rijst met bonen, kip en bakbanaan vinden we echt heel lekker. Ik vind het ook steeds normaler om ingrediënten als okra, zoutvlees en maismeel te gebruiken en ben soms al aan het kijken of ik dat toch allemaal wel in Nederland gevonden krijg.

De conclusie na 3 jaar wonen op Curaçao

Tja, ook die is niet veranderd. Als we van tevoren hadden geweten hoeveel stress, onzekerheid, kosten en gedoe met o.a. onze hypotheekverstrekker en de Belastingdienst dit hele emigratieavontuur ons zou brengen dan waren we nooit gegaan. In geen enkele maand van die 3 jaar was er geen gedoe ofwel hier ofwel in Nederland. Er is letterlijk altijd wat. We zijn allebei wel heel erg blij dat we dat allemaal niet wisten voor vertrek, want we hadden dit avontuur absoluut niet willen missen. Soms is het maar goed dat je die dingen niet weet, want ook dan komt het uiteindelijk wel goed.

Het beeld van expats is vaak dat daar alles goed voor is geregeld. Voor bepaalde basisdingen zoals het verschepen van je inboedel en hulp bij het regelen van een visum is dat ook zo. Maar de rest moet je toch echt zelf regelen en uitzoeken. Ook je draai vinden in een ander land dat weliswaar bij ons Koninkrijk hoort maar een heel andere cultuur heeft, is niet altijd makkelijk en heeft tijd nodig. Met ups en downs. Als je relatie niet goed is als je zo’n avontuur begint dan gaat die er niet beter op worden. Ik kan gelukkig volmondig zeggen dat die van ons er alleen maar sterker door is geworden. Als je zo ver van al het bekende op elkaar bent aangewezen en je komt daar samen aan uit dan kun je alles aan.

Ik weet nu al dat dit eiland altijd een bijzonder plekje in ons leven zal hebben. Voor mij heeft het wat langer geduurd dan voor manlief om hier mijn draai te vinden en me happy te voelen, maar ik ben blij dat het gelukt is. Als we nu programma’s als ‘Ik Vertrek’ of ‘ Het roer om’ kijken is dat met gemengde gevoelens. Want ja wij zien ook wel dat Nederland niet zaligmakend is. Tegelijkertijd weten we door 3 jaar wonen op Curacao Nederland juist meer te waarderen. Ik denk dat het niet uitmaakt of je expat bent of als emigrant zonder einddatum emigreert, als je eenmaal een paar jaar in een andere cultuur hebt gewoond dan kun je nooit meer helemaal in één land ergens thuis zijn. Het begrip ’thuis’ verandert. Jijzelf als persoon verandert. Ik vind dat een mega interessant proces en onderwerp en heb er al heel wat over gelezen. Ik zou er een boek over kunnen schrijven maar (aangezien ik voorlopig niet van plan ben om weer een boek te schrijven) zal het er voor nu bij laten dat ik zowel op Curacao als in Nederland thuiskom. Manlief ook. En zo lang we maar samen ergens thuiskomen maakt al het andere niet uit.