5 maanden op Curaçao: nieuwe woning, extreme hitte en wat we (niet) missen

Terwijl in Nederland alweer geklaagd wordt over de regen, klagen wij hier op Curaçao over het feit dat de wind weg is. En geen wind = nog warmer dan normaal… Maar na 5 maanden op Curaçao went zelfs dat tot mijn eigen verbazing.

Of mijn blog over 4 maanden Curacao nou zoveel gelezen is omdat ik mezelf in de titel daarvan een ‘een zeikwijf’ noem weet ik niet. Maar ik zie wel dat steeds meer volgers het leuk vinden om mee te lezen over mijn leven als expatvrouw op Curaçao. Het realistische plaatje dus. Niet het beeld van de hele dag met een cocktail op het strand liggen. Al gaat dat er hopelijk binnenkort toch echt een keer van komen 😉 Dankjewel daarvoor!

Een korte update sinds de vorige blog van een maand geleden:

  • We zijn verhuisd naar ons nieuwe appartement!
  • Ik heb alweer 2 weken huisarrest vanwege alle gebreken en regeldingen…
  • Water en elektriciteit gingen verbazingwekkend soepel
  • Het is nu écht heet op Curaçao
  • Manlief en ik zijn begonnen met Papiamentules
  • Ik ben meer boeken aan het lezen (omdat we geen internet hadden)
  • We krijgen volgende maand ons eerste bezoek uit Nederland

De laatste 2 weken in ons oude appartement waren vrij relaxed. De overlast van de buren was minimaal, we zijn naar de superleuke show van Jandino geweest en ik heb zelfs nog een monsterblog over restaurants op Curaçao online gezet. We hebben uiteindelijk niet de moeite genomen om überhaupt spullen in te pakken. Het was tenslotte ‘slechts’ een kwestie van alles van beneden naar boven sjouwen.

Verhuizen op Curaçao en terugverlangen naar de kantoortuin

Nou dat hebben we geweten hoor. We zijn in wat uiteindelijk de heetste week van het jaar bleek te zijn verhuisd. Zelfs de Curaçaoënaars klaagden over de hitte. Manlief en ik zijn dan ook behoorlijk moe. Fysiek door de hitte en het verhuizen. Maar ook mentaal. We zijn echt helemaal klaar met spullen sjouwen, in de rommel zitten, klusjesmannen over de vloer die wel of niet komen opdagen voor de grote gebreken (verkeerde voltage koelkast, lekkende airco, lekkende keukenkraan, vaatwasser die naar voren kiepert, wastafels die niet goed vastzitten, hetzelfde met de airco’s… ) en het zelf in orde maken van de kleine gebreken.

Ik weet dat het een tijdelijke fase is in de vele fases die emigreren kent. Maar toch ik heb al een paar keer teruggedacht aan de kantoortuin. Het moet niet gekker worden want ook die leverde veel prikkels op. Maar werken in een kantoortuin was in vergelijking met het leven als expatvrouw toch een stuk overzichtelijker en minder vermoeiend. Ik besef dat verhuizen in Nederland ook een hoop stress met zich meebrengt. Dat daar ook niet alles soepel gaat. Maar het grote verschil is toch dat ik weet hoe dingen in Nederland werken. En dat ik er niet alleen voor zou staan. Want manlief is gewoon aan het werk. Sterker nog, hij heeft het hartstikke druk (en gelukkig ook nog steeds heel erg naar zijn zin) dus hij is veel van huis.

Wat deze verhuizing trouwens verrassend soepel ging was de aansluiting door Aqualectra! Ik kan nog steeds niet geloven hoe anders deze ervaring was in vergelijking met de vorige keer. Ik werd super netjes geholpen, er werd meegedacht en we hadden op tijd water en elektriciteit in het appartement.

Het overzetten van onze internetaansluiting bleek dit keer de grootste uitdaging. Het verhuizen daarvan is een stuk lastiger te regelen dan het aanvragen van een nieuwe aansluiting. Dat kun je niet online of telefonisch regelen, daar moet je per se voor langs bij de winkel van Flow. Ik kon daar volgens het online-afsprakensysteem op zijn vroegst 16 september terecht en het was toen 2 september. Uiteindelijk bleek dat je er ook prima zonder afspraak naartoe kon gaan en hadden we 10 dagen na het eerste verzoek voor de verhuizing internet in ons nieuwe appartement. Dat viel dus nog alleszins mee.

Ons nieuwe appartement op Curaçao

De grote vraag is natuurlijk: zijn we blij met het nieuwe appartement waarvoor we ons weer zoveel gedoe op de hals hebben gehaald? Dat is gelukkig zo! De asoburen waarvoor we verhuisd zijn horen we nog minimaal. In ieder geval werkt het geluid (videobellen, televisie die we mee konden luisteren, blaffende honden, harde rapmuziek) nu niet meer op mijn zenuwstelsel omdat het een stuk gedempter is. De hondenstront ligt tegenwoordig op het gras bij het gezamenlijke zwembad ipv voor mijn balkon. Ik ben dus niet meer de enige die er last van heeft, maar het is helaas nog steeds een irritatiefactor. Het was natuurlijk een risico door niet al te ver te verhuizen. Dat die hond zijn poepplekje zou verplaatsen had ik echter niet aan zien komen. Voorlopig ga ik maar even niet meer naar het zwembad om af te koelen want het zorgt alleen maar voor extra stress. En ik hoop dat nu andere buren zich er ook aan irriteren en actie ondernemen. Update januari ’23: de honden zijn inmiddels weg en de stront ligt er nog steeds. We hebben het vermoeden dat het kattenstront is.

De burenoverlast was de grootste aanleiding om al na 3 maanden te verhuizen. Maar er zijn nog meer fijne dingen op onze nieuwe plek waar we erg blij mee zijn. Er is veel meer wind en daardoor zijn er minder muggen. Dat scheelt echt enorm. Ook qua uitzicht zijn we er flink op vooruit gegaan en daar genieten we letterlijk elke avond van op onze porch. Daarnaast is het appartement door het hoge plafond veel ruimtelijker. En als het goed is hebben we hier ook geen rioleringsproblemen meer. Kortom: het kost wat (letterlijk en figuurlijk) maar dan heb je ook wat.

We hebben nog 2 weken de tijd om de laatste gebreken in orde te krijgen vóór 1 oktober. En ons oude appartement weer netjes op te leveren. Het ziet er naar uit dat dat prima gaat lukken. En dat is wel echt het streven want in oktober gaan wij zelf op vakantie naar Suriname (fingers crossed want we vliegen met Surinam airlines) én er komt voor het eerst sinds ons vertrek bezoek uit Nederland! Inmiddels weten ze dat zelf ook want wij hebben onze neefjes vliegtickets naar Curaçao cadeau gedaan voor hun 19e verjaardag. Nu nog hopen dat de vlucht ook daadwerkelijk gaat met de huidige perikelen op Schiphol.

Papiamentu leren en gelezen boeken

Verder zijn manlief en ik tussen het verhuizen door begonnen met Papiamentulessen. Dat gaat op zich goed maar we hebben ook al besloten hierna verder te gaan met Spaans. De meesten locals die Papiamentu spreken begrijpen je ook in het Spaans, er zijn veel Spaanstalige inwoners op het eiland en Spaans wordt wereldwijd nu eenmaal meer gesproken dan Papiamentu. We willen nog steeds graag een basiswoordje Papiamentu kunnen spreken en verstaan, maar zelfs de lokale collega’s van manlief zeggen dat het voor ons logischer is om in Spaans te investeren.

Meestal kijken wij na het avondeten een aflevering van een programma dat we volgen. Expeditie Robinson (wij kennen alleen Harrie Piekema als BN’er…), Ik vertrek XL (vooral Bonaire is erg herkenbaar) en Sergio over de grens (wat een passie heeft die man toch!) zijn momenteel favoriet. Doordat we een tijdje geen internet hadden ben ik weer meer boeken gaan lezen. Eén boek wil ik hier zeker even delen. Het is het boek Papieren Paradijs van Marlies Medema. Een op waargebeurde feiten gebaseerd verhaal van een domineesvrouw die in 1845 tegen haar zin in emigreerde naar Suriname. Een boek over de geschiedenis van Suriname en Nederland waarbij voor de verandering niet de plantage-eigenaren en de slavernij centraal staan. Maar het leven van Anna en de boerenkolonisten die dachten naar een paradijs te gaan.

Ik was er zo van onder de indruk dat ik er een week lang van bij moest komen voordat ik weer toe was aan een nieuw boek. Inmiddels ben ik Pelgrim zonder god aan het lezen. Want de camino, de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella die ik al twee keer maakte, laat me maar niet los. En voor wat luchtiger en tevens culinair leesvoer kan ik je van harte dit hamburgerboek aanraden. Het is echt ongelooflijk fascinerend hoeveel typische hamburgers er bestaan in elke staat in Amerika. Spoiler alert: je krijgt er trek van en zin om a la minute een vliegticket naar Amerika te boeken om ze in real life te gaan proeven.

Het boek waar ik het meeste uit heb gekookt (vóór de verhuisperikelen weer begonnen) is Chetna’s 30 minute Indian. Alle recepten die ik probeerde klopten, smaakten heerlijk en ga ik zeker vaker maken.

Missen we Nederland?

Niet echt. Ondanks dat het echt niet altijd het paradijselijke eiland is wat vakantiefolders graag doen geloven. We zijn nog steeds heel blij met onze beslissing dit avontuur op Curaçao aan te gaan. Dezelfde dingen die me irriteren zijn ook de dingen die ik juist ben gaan waarderen. Op de hondenstront na dan 😉 Niemand die op tijd komt en nul efficiëntie bij veel processen is inderdaad rete-irritant. Maar het feit dat mensen hier overal de tijd voor nemen is ook heel fijn. Zelf voel ik me daardoor ook minder gehaast als ik aan de late kant ben. Ik weet dat de andere partij er namelijk ook geen stress van heeft. Een huisarts die maar liefst 1,5 uur de tijd neemt om op zijn gemakje een paar moedervlekken weg te halen en ondertussen een kletspraatje maakt? Dat is in Nederland ondenkbaar en juist een verademing.

Zelfs het verkeer en de gaten in de weg ben ik gaan waarderen. Verkeersregels worden op Curaçao meer als suggestie gezien, maar tegelijkertijd is er ook meer ruimte om elkaar voorrang te gunnen ipv te nemen. Op een bepaalde manier is dus wat wij als ‘asosociaal’ rijgedrag zouden typeren, ergens ook wel weer sociaal. En die gaten in de weg? Ach je weet op een gegeven moment een beetje waar ze zitten en indien mogelijk rij je er gewoon omheen. Maakt ook al niemand zich druk om, dus waarom zou ik me er wel druk om maken?

Tenslotte is mijn lege agenda nog steeds iets waar ik heel blij van wordt. Ik zou er wat voor over hebben om dat over een paar jaar in Nederland ook aan te houden. Maar ik weet nu al dat dat een onbegonnen missie is. En lege agenda is de laatste weken dus relatief. Want het feit dat we weinig tot geen sociale afspraken hebben wil niet zeggen dat die agenda niet alsnog wordt opgevuld door werklui…

Wat ik wel mis op Curaçao

Wat ik wel mis op Curaçao zijn verse groenten. Toen we hier net waren viel me dat nog niet zo op. Maar nu ik al wat langer boodschappen doe op het eiland valt het me op hoe slecht de kwaliteit van groenten is. Ze zijn zelden vers of lokaal want het meeste wordt geïmporteerd. Als ik straks weer meer tijd heb om ‘mijn eigen ding’ te doen ga ik zeker werk maken van het zoeken naar betere kwaliteit ingrediënten. Ik heb namelijk wel het idee dat ze er zijn. En er komen ook steeds meer mooie initiatieven op het eiland om eigen landbouw en onafhankelijkheid van import te stimuleren. O.a. het project Hofi Mango van Jandino.

Het grappige is dat ik “Mevrouw anti-kant & klare producten” hier juist extra geniet van vertrouwde smaken. De kaas mag dan misschien nergens naar smaken, maar de Johma farmersalade die in Nederland ook regelmatig op een pistoletje belandde smaakt wel hetzelfde. Hetzelfde geldt voor knakworsten en bijvoorbeeld aioli uit dat gele bakje. En hoe raar dat misschien ook klinkt, het is soms zo fijn om vertrouwde dingen om je heen te hebben. Of te eten. Zelfs als dat in dit geval dus bewerkte producten zijn. Het feit dat ze bewerkt zijn zorgt er ook voor dat ze overal in de wereld hetzelfde smaken.

Mijn volgende blog verschijnt weer rond de 16e. Dan zit het eerste half jaar van dit expatavontuur er al op. Hoe bizar is dat?! Tijd voor een terugblik én vooruitblik.

P.s. Of ik me nog steeds een zeikwijf voel? Soms nog wel. Maar een stuk minder 🙂

Vind je het leuk om mijn verhalen over Curaçao te lezen en fijn dat er geen vervelende pop-ups of advertenties op mijn website staan? Ik zou het supertof vinden als je de eerstvolgende keer dat je iets bij Bol.com wilt bestellen gebruik maakt van één van de affiliatelinkjes op mijn website. Zoals deze. Je kunt zo’n linkje ook altijd snel terugvinden in het menu onder het kopje ‘Bol.com’ en via www.worstenbroodenwijn.nl/bol. Het is een iniminie bijdrage aan de hostingkosten en kost jou niets extra’s. Masha danki! Of zoals we in Brabant zouden zeggen ‘ da ge bedankt zijt da witte’ 😉

3 Comments

  1. Wat fijn om te lezen dat je hé steeds meer thuis gaat voelen en je je minder druk gaat maken om dingen.
    En super fijn dat het nieuwe appartement ook bevalt en daar dus veel meer plus punten aan zitten.

    Heerlijk dat je neefjes ook gaan komen enzo even lekker familie om je heen. En straks lekker genieten van Suriname 😍
    Het klinkt allemaal al veel positiever dus dat gaat uiteindelijk helemaal goed komen ❤️

    En dat: het is een irritatiefactortje! Gaat uiteindelijk ook goed komen.
    Moest gelijk aan Jochem Meijer denken 🤣

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.




Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.