7 maanden Curaçao; over visite & vis en een nieuw ritme

Ik moet deze blog helaas beginnen met een kleine correctie op mijn vorige verslag… Ook na 6 maanden hebben we nog steeds last van muggen 🙁 Misschien hadden de muggen laatst ook even vakantie. Of waren we gewoon beter bestand tegen de muggen in Suriname waar we toen waren. Maar man, man, man wat zijn het toch irritante beestjes. Ik weet inmiddels ook dat ik gewoon tot de categorie behoor die nu eenmaal meer muggen aantrekt dan anderen. Maar dat het veel heeft geregend en de wind weer weg was helpt natuurlijk niet. We hebben de laatste maand zelfs zoveel last gehad van de muggen dat manlief buiten op de porch een klamboe op heeft gehangen. Hij is precies groot genoeg om over de bank of onze kleine eettafel te hangen. Zo kunnen we er met z’n tweeën onder zitten en rustig eten zonder lekgestoken te worden. Een geniaal idee van manlief 🙂

Over visite en vis…

Je hebt het gezegde “visite en vis blijven 3 dagen fris” vast al eens eerder gehoord of gelezen. En ik snap ook heel goed waar die uitspraak vandaan komt. Maar gelukkig blijft sommige vis wat langer fris hebben wij inmiddels mogen ervaren.

Wij wisten al ver voor we emigreerden dat we absoluut geen hotel wilden zijn voor familie, vrienden en kennissen die op vakantie gaan naar Curaçao. Sterker nog: als manlief en ik daar vooraf niet over op één lijn hadden gezeten dan was ik überhaupt niet vertrokken 😉 Ik ben overigens niet de enige die daar zo over denkt, zo blijkt uit dit artikel op de website van Meet Curaçao. En ook het artikel “Als expat omgaan met visite uit Nederland” van de Wereldwijven levert veel herkenning op. Met name het feit dat niemand vanuit Nederland voor een weekendje naar Curaçao vliegt maar eerder voor minimaal een week of langer. Wat wij van andere expats horen is dat zij gemiddeld zo’n 3 maanden per jaar logees in huis hebben. Ik raak al overprikkeld bij alleen de gedachte daaraan…

Geen visite bij ons thuis dus was een duidelijk uitgangspunt voor vertrek. Maar er is een handjevol personen waar we graag eenmalig een uitzondering voor maken en dat zijn onder andere onze neefjes en nichtjes. Nou zijn mijn nichtjes nog iets te jong om zelf op het vliegtuig te stappen, maar wat veel volgers niet weten is dat manlief en ik ook nog oom en tante zijn van een tweeling. Wij hebben ze voor hun 19e verjaardag een vliegticket naar Curaçao cadeau gedaan en half oktober was het zover. Mede mogelijk gemaakt door de matrassen die we mochten lenen (danki E&M!) want ook onze logeerbank hebben we bewust thuisgelaten.

Twee dagen nadat we onze neefjes weer op het vliegtuig terug hadden gezet kon ik opnieuw richting Hato om BBFFF (BorrelBestieFoodieFriendForever) Mandy op te halen. En eerlijk is eerlijk, zowel met mijn neefjes als met Mandy was het ontzettend gezellig. Het is ook echt superleuk om ‘ons eiland’, ons nieuwe thuis, met bekenden uit Nederland te delen. Niet alleen is het bijzonder om Curaçao en de plek waar wij wonen door hun ogen te zien. (“Hey, ze hebben hier een Nederlandse radiozender!”). En om dingen die je dagelijks doet te kunnen delen (hardlopen bij de watertoren, Johnnie Cakes halen bij Ninie’s). Je ziet, doet en proeft zelf ook weer nieuwe dingen.

Ik ben in de twee weken dat er visite was letterlijk het hele eiland op en neer gecrost. En weer terug. En nog een keer. Niet alleen naar de bekende must-sees, maar ook naar plekken waar ik nog niet eerder was geweest. Zoals bijvoorbeeld de Aloë Vera farm en de superleuke cocktailworkshop bij landhuis Chobolobo. We gingen mee met een suptour op het Spaanse water. Maar ook de Christoffelberg heb ik – zei het met pijn, moeite en al hyperventilerend – beklommen. Ik moet toegeven; het uitzicht vanaf de top is fenomenaal. En al was het eerste wat ik riep toen ik weer beneden was “dit doe ik echt NOOIT meer!”, ik sluit het toch niet helemaal uit. Nu ik weet wat ik kan verwachten – en dat je voor linksom moet kiezen de laatste 10 meter omhoog – kan ik me er beter op voorbereiden.

Genieten van de rust en een nieuw ritme

Toch was het weer heerlijk toen alle huisgasten weg waren. Want je huis delen met anderen – hoe gezellig het ook is en hoe goed ze zich ook aan de regels houden (thanks lieve Bas, Jip & Mandy dat jullie steeds netjes de airco hebben uitgezet ;)). Het is ook wel heel erg vermoeiend om hele dagen op pad te zijn. En ontzettend prijzig. Normaal gaan manlief en ik één keer per week uit eten, met visite was dat gemiddeld zo’n 5 keer per week. Onze bankrekening is er tot op heden nog niet helemaal van hersteld… En met 2 weken Nederland in het vooruitzicht gaat dat ook nog wel even duren.

Na een roerige en drukke eerste 6 maanden op Curaçao was er nadat alle visite weer terug naar Nederland was ineens rust. Dat voelt soms nog steeds een beetje onwerkelijk, maar wat geniet ik daar ontzettend van! Nog niet alle lekkages zijn verholpen. Ik heb ook niet de illusie dat dat nog gaat gebeuren. Maar ik maar me er ook niet meer druk over. Ik ben al lang blij dat ik niet meer hele dagen hoef te wachten op werklui. En het beste van alles: de asoburen lijken vertrokken! Niet dat het nog onze directe buren waren, maar hun honden hoorden we nog steeds blaffen. Het is wel jammer dat het strontprobleem bij het zwembad daar niet mee blijkt opgelost. Inmiddels is het vermoeden dat het een zwerfkat is die het nepgras bij ons zwembad als kattenbak gebruikt…

Maar dat doet niets af aan de rust die ik voel nu ons leven hier een soort van ‘normaal’ is. Ik geniet van elke dag dat ik weer mijn eigen ding kan doen als manlief naar zijn werk is. Wat dat dan is en hoe mijn dagen er uitzien ga ik zeker nog in één van de volgende Curacao-blogs delen.

‘Thuis’ op Curaçao

Sinds we naar Curaçao zijn geëmigreerd heb ik me regelmatig afgevraagd wat ’thuis’ nou precies is. Ik refereer namelijk nog steeds aan ons huis in Tilburg als ’thuis’. Of aan Nederland. Tegelijkertijd voelt ook Curacao inmiddels als thuis. Thuis is denk ik niet zozeer waar je op dat moment woont, maar waar je je thuis voelt. Thuis is waar je kunt ontspannen (dat heeft even geduurd hier op het eiland), waar je jezelf kunt zijn (dat vind ik toch lastiger met visite over de vloer), waar je weet wie de buren zijn (zelfs als je niets mee hebt, of niet met allemaal) en waar je de weg weet.

Niet dat ik al overal naartoe kan rijden zonder navigatie maar het gaat steeds beter. Ik voel me letterlijk heel erg thuis hier als ik met onze auto over de wegen bomvol gaten hobbel – straathonden en losgewaaide palmboomtakken ontwijkend – om na mijn hardlooprondje een Johnnie Cake te halen. Dan kan ik niet anders dan met een grote glimlach op mijn gezicht denken aan een Instagrampost met de hashtag #happydays. Alleen komt zo’n post er niet want ik kan dat gevoel van thuis zijn, van je blij en gelukkig voelen in het moment, nooit vastleggen in een post of story. Ik kan er alleen maar heel erg van genieten in het hier-en-nu. En dat is dan ook precies wat ik van plan ben om ook de komende jaren dat wij hier mogen wonen te blijven doen. Ayo! I te otro luna.

Vind je het leuk om mijn verhalen over Curaçao te lezen en vind je het fijn dat er geen vervelende pop-ups of advertenties op mijn website staan? Ik zou het supertof vinden als je de eerstvolgende keer dat je iets bij Bol.com wilt bestellen gebruik maakt van één van de affiliatelinkjes op mijn website. Zoals deze. Je kunt zo’n linkje ook altijd snel terugvinden in het menu onder het kopje ‘Bol.com’ en via www.worstenbroodenwijn.nl/bol. Het is een iniminie bijdrage aan de hostingkosten (€ 334,- per jaar) en tijd die in mijn blog steek en kost jou niets extra’s. Masha danki! Of zoals we in Brabant zouden zeggen ‘ da ge bedankt zijt da witte’