Achter de schermen bij Worstenbrood & Wijn #4; over bedbugs, manlief die van de ladder viel en backpacken in Iran

Collage Achter de Schermen 4

Dat je telkens denkt; als ik… dan kan ik eindelijk…

Als ik 5 maanden sabbatical heb dan kan ik eindelijk lekker hele dagen bloggen…

Als ik terug ben van mijn pelgrimstocht dan kan ik eindelijk de reis naar Iran gaan voorbereiden…

Als ik de tijd tussen beide reizen in mijn agenda niet vol plan (wat me ook is gelukt!) dan kan ik eindelijk even thuis relaxen…

Je raadt het misschien al; het waren allemaal illusies. Illusies van het idee dat als je zeeën van tijd hebt je ook daadwerkelijk toekomt aan de dingen waar je eerder niet aan toe kwam. Ik kan inmiddels uit eigen ervaring vertellen dat dat niet zo is. Toen ik nog fulltime werkte kwamen er meer blogs online op Worstenbrood & Wijn dan sinds ik zogenaamd alle tijd van de wereld heb.

Bedbugs als Camino souvenir

Aan het einde van mijn pelgrimstocht keek ik ontzettend uit naar manlief weer zien en het hebben van een eigen kamer met badkamer. Zo erg dat ik op mijn geplande een na laatste dag besloot om het reeds betaalde bed in de albergue te laten voor wat het was en door te lopen. Na een dikke 40 kilometer kwam ik zwaar verkouden en vermoeid aan in Santiago de Compostella waar manlief me op stond te wachten

Was ik tijdens de 5 weken daarvoor continu alert geweest op de aanwezigheid van bedbugs in de albergues (die daarom bekend staan op de camino) door de vermoeidheid ben ik dit in Santiago helemaal vergeten. Of misschien heb ik de angst voor bedbugs onbewust wel losgelaten bij het idee dat ik in een pension sliep. Maar je voelt hem al aankomen; we hebben nachten wakker gelegen van de bedbugs die we daar de tweede nacht aantroffen. Na de eerste nacht dacht ik nog dat ik door een mug was gestoken, maar toen ik er  de tweede nacht eentje zag lopen op mijn hoofdkussen was het gedaan met de rust.

Onnodig om te zeggen dat daarmee het geplande relaxte weekje samen een stuk minder relaxed werd. Na Santiago de Compostela vertrokken we voor een paar dagen naar Valencia waar we vooral druk waren met al onze kleding wassen. Maar zelfs de eerste week thuis hadden we nog behoorlijk veel last van bedbug stress. Onze grootste angst was namelijk dat we, zelfs na dat alles twee keer op 60 graden gewassen was, nog een verdwaalde bedbug mee in huis zouden nemen. Dat wordt een ware plaag die bakken met geld kost om weg te krijgen. We zijn dan ook met vuilniszakken om de autostoelen naar huis gereden, hebben alle spullen in de garage laten staan en zijn in ons ondergoed naar binnen gelopen 😀

Inmiddels maken we er al grapjes over. Maar bedbugs wens ik mijn ergste vijand nog niet toe. Gelukkig lijkt het erop dat ons huis bedbug vrij is gebleven. Mijn rugzak ligt trouwens nog steeds in de vriezer. Just to be sure.

Voor de kathedraal in Santiago de Compostela na Camino
Voor de kathedraal in Santiago de Compostela na mijn pelgrimstocht

Paella koken in Valencia

De bedbug stress werkte nog wel even door. Als je ze eenmaal hebt gezien dan denk je dat je overal bedbugs ziet. Elk beestje en elk vlekje wordt zorgvuldig bekeken. Als we ook maar dachten dat we iets voelden kriebelen waren we wakker.

Gelukkig hebben we ook nog kunnen genieten in Valencia. Zo was de Paella kookworkshop die we volgden erg leerzaam en kan ik niet wachten om de meegebrachte paella pan te testen. Verder slenterden we wat door de stad, genoten van het mooie weer en huurden fietsen om door het 10 kilometer lange park te fietsen. Een blogje over niet te missen foodie adresjes in Valencia zit nog in de pen.

Bij Paella kookworkshop in Valencia
Met charmant mutsje bij de Paella kookworkshop in Valencia

Chaos in de moestuin

Met een moestuin kun je niet ongestraft 6 weken weggaan, daar ben ik inmiddels wel achter. Manlief heeft tijdens mijn afwezigheid nog wat groenten weggegeven, een keer courgette gegeten en de logees hebben een bietensalade gemaakt tijdens hun verblijf. De rest van de groenten is gaan woekeren. En een flinke september storm heeft niet alleen de aardperen om doen waaien maar ook onze tuinkas verwoest. Kortom; ik trof een behoorlijke chaos aan in de moestuin bij thuiskomt en probeerde te redden wat er te redden viel.

Dacht ik bij vertrek nog dat de courgettes waren uitgebloeid door de meeldauw die er in zat, eenmaal thuis lagen er nog een paar flinke joekels. Ik ben dus als een gek weer aan de slag gegaan met courgetterecepten en maakte een pittige Thaise courgettesoep, ietwat zompige courgette muffins die nog verbetering nodig hebben en een smeuiig courgettebrood.

Verder stond er een overschot aan rode kool klaar om geoogst te worden. Een paar  rode kolen liggen nog in de koelkast in de hoop ze daar goed blijven. De rest heb ik klaargemaakt in de stoomoven volgens het meest bekeken recept op Worstenbrood & Wijn en ingevroren in van die handige IKEA zakjes.

De moestuin bij thuiskomst
De moestuin bij thuiskomst

En verder

Tussen de bedrijven door:

Kletste ik bij met vriendinnen en stonden er nog twee etentjes met vrienden in de agenda.
Maakten we voor het eerst pulled pork klaar op onze Big Green Egg (hallelujah wat een gemak!)  in een poging de vriezer leeg te eten voor vertrek.
Legde ik de laatste hand aan mijn verveinelikeur en vroegen we ons tijdens een gezellig avondje af hoeveel alcohol er nou eigenlijk in zit.
Schreef ik nog 2 uitgebreide kookboek recensies; over de Wijn-Spijs bijbel en het Spaanse kookboek Sabor Sabor (dat later deze week online komt)
En was ik me al druk aan het maken over Kerstmis dit jaar.

Verveine likeur filteren en mengen met suikerwater
Verveine likeur filteren en mengen met suikerwater

En toen viel manlief van de ladder…

Na terugkomst uit Santiago, toen de moestuin weer op orde was, de stress van de bedbugs een beetje weggeëbd en ik dacht nog een dikke week voor mezelf te hebben om thuis te relaxen, de laatste voorbereidingen te treffen voor de vakantie en last but not least een paar blogposts af te maken viel manlief van de ladder…

Het is echt ongelooflijk want dit is een paar jaar geleden ook al gebeurd net voordat we op vakantie gingen. Een geluk bij een ongeluk is dat hij zijn enkel deze keer in ieder geval niet gebroken heeft maar ‘slechts’ helemaal omgezwikt. Maar feit was wel dat van mijn relax/voorbereiding/blog plannen weinig terecht is gekomen. Deels ook door mijn eigen schuld want ik heb er nogal een handje van om dingen tot de laatste minuut uit te stellen. Die laatste minuut werd nu ineens ingevuld met werkelijk alles in mijn eentje doen in en om het huis. En de rugzakken inpakken. Manlief kon en mocht alleen maar op de bank liggen met zijn been omhoog.

De zwelling wilde in eerste instantie niet slinken waardoor de voet niet ingetapet kon worden. Uiteindelijk zijn we met 2 dagen vertraging alsnog vertrokken naar onze vakantiebestemming: Iran. Zijn de gezichten als je vertelt dat je in je eentje op pelgrimstocht gaat al geweldig; ze zijn niets in vergelijking met de blikken die je krijgt als je vertelt dat je volgende reisbestemming Iran is 😉

bij Azadi toren in Teheran
Manlief op krukken bij de Azadi toren in Teheran

Backpacken in Iran?!

Maar dat is wat we op dit moment doen; backpacken in Iran! Manlief op krukken en ik als pakezel met hoofddoek; mijn eigen rugzak, de dagrugzak en de cameratas meesjouwend…

Het is even wennen om continu met een hoofddoek en bedekte armen en benen de straat op te gaan maar we voelen ons welkom en veilig. Overigens liep ik er de eerste dagen veel zediger bij met de instant hoofddoek die ik online bestelde dan de sjaal die de meeste Iraanse vrouwen losjes om hun hoofd slaan. Ik kwam er pas later achter dat ik schijnbaar een typisch Arabisch model droeg. Wat wel erg praktisch was omdat hij niet van mijn hoofd viel maar die ik inmiddels heb ingeruild voor een sjaal die ik met een schuifspeldje vast zet.

Bij Kharanagh in Iran
Bij Kharanagh in Iran

Culinair genieten in Iran

Zoals verwacht is het eten in Iran ontzettend lekker Er wordt wel gezegd dat je het lekkerste eten bij de Iraniërs thuis vindt maar met een beetje speurwerk kun je ook genieten van de Perzische keuken in goede restaurants.

Op onze tweede dag in Teheran boekten we een foodtour met kookworkshop.  Gerund door twee slimme Iraanse dames die bedacht hadden dat toeristen vast veel geld willen betalen om wat meer te leren over typische Iraanse ingrediënten en gerechten. En dat klopt ook; er is bijna geen land waar ik geweest ben en geen kookworkshop of foodtour heb geboekt. Het is namelijk de snelste en vaak ook lekkerste manier om het lokale eten in een stad of land te leren kennen.

zakken vol pistache noten op tajrish bazaar in Teheran

En dus mocht manlief met krukken en al mee naar de Tajrish bazaar waar we begonnen met een rondleiding langs kraampjes vol met de lekkerste pistachenoten, gedroogde vruchten, kruiden en niet te vergeten saffraan. Waar ik meteen maar een voorraadje van heb ingeslagen want dat is hier wel erg goedkoop; maar 2,50 Euro per gram!

Eenmaal in de keuken aangekomen gingen we aan de slag met het herfstmenu; Perzische auberginedip met wei (Kashk-eBadejan), salade uit Shiraz, Perzische gehaktbal met rijst (Koofteh Berenji) en een pudding met rozenwater en kardemon (Mashati). Een goed begin van onze vakantie in Iran dus.

Wij reizen nog even verder!

Gevulde tafel met Perzische gerechten na kookworkshop in Teheran
Het resultaat van onze kookworkshop; een tafel gevuld met heerlijke Perzische gerechten

Collage Achter de Schermen 4

4 Comments

  1. Leuk geschreven en leuke foto’s Ilona. Doet hij goed die Nils met krukken en al naar Iran :-). Geniet er nog van.

    • Yep dat heeft hij weer prima geregeld; VIP service op vliegveld van Istanbul en altijd een zitplaats in de overvolle metro. Het heeft zo z’n voordelen 😉 Al ga ik volgende keer toch liever met manlief zonder krukken.

  2. Hi Ilona – wat een gave ervaringen allemaal zeg – ok, op de bedbugs en ladderval-perikelen na uiteraard. Ik vind de pelgrimstocht al indrukwekkend, maar backpackbestemming door Iran is helemaal bijzonder. Geniet lekker daar. Ben heel benieuwd naar je verhalen bij thuiskomst.

    • Dankjewel Lisette! Die ‘slechte’ herinneringen zijn achteraf vaak diegene waar je met een glimlach op terugkijkt toch 😉 Al hoop ik dat we die nu wel achter de rug hebben. Je leest er zeker over in een volgende Achter de schermen.

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.




Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.