Ik had er natuurlijk al het nodige over gelezen en zag er voor vertrek enorm tegenop: de drukte op de laatste 100 kilometer voor Santiago de Compostella. Om precies te zijn; de laatste 115 kilometer vanaf Sarria. Vanaf deze plaats is de sfeer ineens heel anders door de vele nieuwkomers.
De reden dat de meeste pelgrims hier starten is de felbegeerde Compostella. Dit is niets meer dan een certificaat waarop staat dat je de laatste 100 km te voet of te paard of de laatste 200 kilometer per fiets hebt afgelegd. Zeg maar een soort van pelgrimsdiploma. En de kerk heeft ook nog bepaald dat je om te bewijzen dat je deze afstand hebt afgelegd elke dag twee stempels moet verzamelen in je pelgrimspaspoort.
Ik moet er meteen bij vermelden dat die Compostella, in ieder geval in Spanje, schijnbaar goed op je CV staat. Het is voor veel van de pelgrims die in Sarria starten dan ook niet een kwestie van een pelgrimstocht lopen maar vooral het verzamelen van stempels om dat certifcaat te verkrijgen.
De eerste 1,5 uur wandelen vandaag kan ik niet anders omschrijven dan hilarisch. Ik heb meerdere keren hardop gelachen om alle idiote dingen die ik zag. Dat is waarschijnlijk mijn manier om met deze verandering van pelgrimsbeleving om te gaan. Hieronder een opsomming;
- In de albergue stonden er een paar mega koffers (!) klaar om vooruit gestuurd te worden
- Er liepen pelgrims in spijkerbroeken en sneakers
- Zwaar opgemaakte peregrinas
- Er kwam een groepje pelgrims voorbij op elekrische fietsen. Ik maak geen grapje als ik zeg dat ze met z’n allen op de eerste heuvel, geen berg dus maar een heuvel, stonden uit te puffen. Ik kwam niet meer bij van het lachen. Helemaal niet bij de gedachte aan de vele fietsende pelgrims die ik heb zien ploeteren op eerdere etappes
- Bij de eerste stop worden er allerlei frutsels voor aan de rugzak en aan de wandelstokken (?!) aangeschaft. Geloof me; als je 800 km je rugzak mee moet dragen is elk frutselding teveel
- Vond ik dat er op de eerste 700 kilometer al ontzettend veel (jonge) pelgrims hun bagage vooruit sturen en met een klein dagrugzakje wandelen; de laatste 100 kilometer lijkt dit meer regel dan uitzondering.
Wat dat betreft paste ik er vandaag wel goed tussen; vanwege de pijn in mijn scheenbeen stuurde ik voor het eerst in 4,5 week ook mijn grote rugzak met de rugzaktaxi mee. Het grappige was dat ik ondanks mijn kleine rugzakje toch herkend werd als ‘echte’ pelgrim. Dat werd me namelijk letterlijk gezegd door een medepelgrim op het terras waar ik mijn ontbijt at. ‘ I can see you are a real pilgrim because you clean up your coffeecup’. Hoe bizar is dat. Het simpele opruimen van je rommel, of het gewoon even terugbrengen van servies maakt al verschil.
Verder is het verschil vooral te zien aan de kleding. De kleding van de pelgrims die in Frankrijk of kort daarna zijn gestart is verwassen en de schoenen zitten onder het stof. De nieuwe lading loopt in splinternieuwe kleding. Bij 1 vrouw zag ik zelfs de prijskaartjes er nog aan hangen.
Maar het meest bizarre wat ik zag is een stel dat in totaal 6 pelgrimspaspoorten stond te stempelen. Niet alleen voor henzelf dus maar schijnbaar voor familieleden of vrienden die hen in Santiago opwachten en daar dan met de gestempelde paspoorten hun Compostella op gaan halen. Dat slaat natuurlijk helemaal nergens op en heeft niks meer met het maken van een pelgrimstocht te maken.
Toch valt het hele pelgrimscircus me tot nu toe nog mee. De ochtend was een soort file lopen maar tegen het einde van de middag heb ik nog hele stukken alleen kunnen wandelen. En de omgeving is nog steeds prachtig dus daar ga ik ook de laatste paar dagen van genieten. Al kijk ik ontzettend uit naar maandag. Niet alleen naar manlief maar zeker zoveel naar de eigen badkamer 😉
Lees hier meer over mijn eerste 2 weken als pelgrim.
Geef als eerste een reactie