
Het is pas 3 maanden geleden dat we op Curaçao kwamen wonen, maar het lijkt echt al veel en veel langer! Dat komt waarschijnlijk omdat elke dag nog steeds nieuwe indrukken oplevert. En omdat het hier werkelijk nooit, maar dan ook nooit loopt zoals ik denk of gepland had dat het zou lopen. Iets waar ik nog steeds niet aan gewend ben. Met mijn typisch Nederlandse planmentaliteit…
Een korte samenvatting van de gebeurtenissen sinds mijn vorige blog van een maand geleden:
- Naast onze inboedel hebben we inmiddels ook onze knaloranje Aygo terug!
- Er zijn een hoop spullen verkocht en naar de kringloop gebracht waardoor we weer meer ruimte hebben.
- Er is WiFi in mijn werkkamer (zeer belangrijk!)
- We hebben een potentiële orkaan met de naam Bonnie overleefd
- We hebben alle 3 de Bon Bini Holland films gezien (en konden de humor stukken beter begrijpen nu we hier wonen)
- Het water uit de riolering is maar liefst 2 keer omhoog gekomen in ons appartement
- Van alle leuke, lieve, nette mensen die hier wonen hebben wij de pech om naast de grootste overlastveroorzakers van het complex te zitten…
- Eén keer per week trakteer ik mezelf op een cappuccino bij Café Barista in winkelcentrum Sambil (wat mij betreft de lekkerste van het hele eiland)
- We hebben allebei corona gehad
- Ik maakte de lekkerste Antilliaanse kaasballetjes (als ik de testpersonen mag geloven ;))
- Ik volgde een superleuke kookworkhop bij Helmi Smeulders.
- Ik ben weer gaan hardlopen
Dat hardlopen is door de warmte wel van een ander niveau dan thuis. Maar het voelt heerlijk om weer ‘mijn eigen ding’ te kunnen doen. En je eigen ding doen blijkt voor mij toch wel heel belangrijk om me fijn te voelen in onze nieuwe omgeving.

Tropische storm ‘Bonnie’
Een storm in een glas water: dat was het uiteindelijk. Officieel mag hij de naam Bonnie volgens mij niet eens dragen, maar het was toch behoorlijk spannend op 29 juni 2022 op Curaçao. Waar normaal gesproken potentiële orkanen alleen de bovenwindse eilanden bereiken was ‘Bonnie’ ineens onderweg naar de benedenwindse eilanden. De noodtoestand werd afgeroepen en de ‘avondklok’ ging om 11.00u al in.
Ik wist eerlijk gezegd niet goed wat ik moest verwachten of hoe ik me daarop moest voorbereiden. Toen manlief een berichtje stuurde met de mededeling dat ik voor 3 -5 dagen eten in huis moest halen dat niet gekoeld hoefde te worden snapte ik het nog steeds niet. Want in mijn hoofd kon ik na de storm toch weer gewoon boodschappen gaan doen. Waarbij ik er niet aan dacht dat de kans dat de stroom uit zou vallen – ook in de supermarkten – erg groot was. En het is hier op het eiland altijd maar de vraag hoe lang zoiets dan gaat duren.
Om het nog een graadje erger te maken: als het eten in de supermarkten niet wordt aangevuld per boot of vliegtuig zijn ze sowieso snel door hun voorraad heen. Dan besef je pas echt dat je op een eiland woont en dat je maar beter kunt zorgen dat je een paar dagen vooruit kunt. Aangezien wij op elektriciteit koken maakte ik alvast voor 3 dagen rijst met bonen. En een grote schaal lasagne die nog wel een tijdje warm zou blijven in de oven. Wat de hele ‘storm op Curaçao overleven-missie’ voor mij pas echt spannend maakte was het feit dat manlief een van de weinige personen op het eiland was die überhaupt moest gaan werken. En ik dus alleen thuis zou zitten. Gelukkig zat buurvrouw Betty in hetzelfde schuitje en om 12.00u besloten we dat het een prima tijd was om samen een fles wijn open te trekken in afwachting van Bonnie. Ongeveer 6 uur en nog eens 1,5 fles wijn later was de storm letterlijk onderlangs het eiland gewaaid en kon het normale leven weer beginnen 😉 Ach je kunt het maar een keer meegemaakt hebben.
En toen stond corona ineens op de stoep
Zoals ik al eerder zei; er loopt hier zelden iets zoals gepland. Zo kwamen ineens alle leuke dingen die ik vorige week op de planning had staan te vervallen door een onverwachte gast: tante C. Na een afscheidsfeestje op het strand op vrijdag en het concert van Trafassi op zaterdag sliep ik slecht en werd wakker met hoofdpijn. Ik weet het aan de korte en vooral klamme nachten (ik word zelfs in de airco nog badend in het zweet wakker). Maar toen een collega van manlief liet weten positief te zijn getest op corona besloot ik ook een zelftest te doen. Tot mijn grote verbazing verschenen er 2 streepjes. En een paar dagen later bij manlief ook. Gelukkig is het voor ons beide bij milde klachten gebleven; wat hoofdpijn, beetje keelpijn en een vervelend hoestje. Hebben we dat ook maar weer gehad. Wat ik misschien nog wel het allerbelangrijkste vind: we hebben onze geur- en smaak nog. De geplande bitterballenworkshop hebben we een week later ingehaald en ons dagje all-inclusive bij Corendon verplaatsen we naar na de zomer. Als de grootste vakantiedrukte op het eiland weer weg is .


Het leed dat buren heet…
Ik wist dat op Curaçao wonen een uitdaging voor me zou worden qua geluidsoverlast. Helemaal als je er voor kiest om in een gehorig appartementencomplex te gaan wonen. Maar dat mijn zenuwstelsel zo op de proef zou worden gesteld in de eerste anderhalve maand had ik niet verwacht. Wij hebben denk ik gewoon heel veel pech met onze linker bovenburen. Schiet mij maar lek maar volgens mij kan het nooit de bedoeling zijn om op een resort je hond niet uit te laten en hem maar gewoon buiten te zetten om zelf zijn behoefte te laten doen. Precies voor het balkon waar mijn wasrekje met schone was staat …
Eerst stond ik nog als een idioot dagelijks azijn te sprenkelen. Vriendinnen thuis boden al aan om ultrasone geluidspaaltjes op te sturen. En ik liep me elke dag meer op te winden en te irriteren. Want tja daar heb je als expatvrouw dus de hele dag de tijd voor. Maar toen dacht ik ‘wie is er nou gek?’ Ik pas er voor om elke week of elke dag de buren aan te spreken op hun hond en hun gedrag. Dat hebben we al gedaan en daar hebben ze letterlijk en figuurlijk schijt aan. De loslopende hond is de trigger, maar elk ander geluid van diezelfde buren (denk aan: videobellen en rapmuziek) werkte bij mij ook als een rode lap op een stier. Heel veel andere woonopties op het eiland en zeker op het resort waar ik graag wil wonen zijn er niet. En heel eerlijk; ik heb ook helemaal geen zin om weer te verhuizen. Alle spullen weer inpakken, te verplaatsen in de tropische hitte, water en elektriciteit opnieuw aansluiten etc. Daar heb ik al genoeg stress van gehad bij ons huidige appartement en ik was niet van plan dat op korte termijn te herhalen. Bovendien is het ook dan maar de vraag naast wie we terecht komen.
Maar… er lijkt licht aan de burenhorizon! Ze zijn behalve door ons ook aangesproken door de huisbaas en dat heeft (fingers crossed) effect gehad. In ieder geval even. Bovendien zou hun huurcontract binnenkort aflopen. Woohoo! Ik had de makelaar al gevraagd of ze iets anders had, ik had zelfs al een ander complex gevonden waar huisdieren helemaal niet zijn toegestaan, maar met een beetje geluk kunnen we hier gewoon blijven wonen. Op naar de volgende uitdaging. Want dat wonen op Curaçao voor mij een uitdaging is en blijft is me wel duidelijk. Toch hoop ik heel erg dat we het hier samen gaan redden. We hebben niet voor niets voor dit avontuur gekozen. Het zou jammer zijn als dat door een gebrek aan woongenot voortijdig wordt afgebroken. Ik ben hierdoor de momenten dat het stil is wel weer extra gaan waarderen. In stilte op de porch een kopje koffie kunnen drinken voelt dan al als een klein cadeautje. En ons plekje in Nederland kan niet anders dan als een paradijs aanvoelen als we over een paar jaar terug gaan.
Andere uitdagingen van wonen op Curaçao
Naast de stront van de buurhond hebben we nog meer problemen met een luchtje eraan. Een rioollucht in dit geval. Toen het rioolwater de eerste keer omhoog kwam door de doucheputjes en letterlijk door de muren heen dachten we dat het met het legen van de sceptictank was opgelost. Een paar weken later gebeurde het echter weer. Het klinkt leuk om als expatvrouw op een tropisch eiland te wonen maar met steeds van dit soort akkefietjes ben je er zo klaar mee. Toen het bedrijf om de leidingen door te spuiten voor de tweede keer in korte tijd was langs geweest werd door hen geopperd dat het weleens door het toiletpapier zou kunnen komen. Daar zijn de leidingen niet geschikt voor. Je zou zeggen dat iemand dat ons toch wel had kunnen vertellen… Maar nee, dit is Curaçao. Of het probleem daarmee is opgelost durf ik nog niet te hopen. Maar voorlopig spoelen we dus geen toiletpapier meer door. Inmiddels zijn we er achter dat we niet de enigen zijn met borrelende doucheputjes in het appartementencomplex waar we wonen. In de volksmond (lees: door de bewoners zelf) ook wel ‘het getto van BlueBay’ genoemd. Het levert in ieder geval interessante gesprekken over toiletpapier op aan het gezamenlijke zwembad.
Borrels en afscheidsfeestjes hebben we deze maand in overvloed. Van sommige mensen kun je namelijk niet vaak genoeg afscheid nemen. Maar zonder gekheid, de buurvrouwen die ons zo geweldig hebben opgevangen vanaf dag 1 gaan binnenkort terug naar Nederland. En daarmee zal er voor ons letterlijk een nieuwe periode aanbreken in dit expatavontuur. Met nieuwe borrelmaatjes, nieuwe wandel- en yogabuddies en nieuwe hulplijntjes voor hoe dingen werken op het eiland of bij welke winkel we moeten zijn. Ik twijfel er niet aan dat dat goed gaat komen maar missen gaan we ze zeker.
Binnenkort staat onze eerste vakantie in Caribisch gebied op de planning. Over 2 weken vliegen we naar Trinidad & Tobago. We zijn heel benieuwd hoe het daarna voelt om terug op Curaçao te komen. Zou het dan echt als thuis voelen? Of moeten we daarvoor toch echt eerst een keer terug naar Nederland zijn geweest?
Je leest het volgende maand weer in een nieuwe blog op www.worstenbroodenwijn.nl 🙂

Nou gelukkig niet alleen kommer en kwel!! En geloof mij het is overal wel wat!! Liefs Mamsxx