Het eerste jaar op Curaçao; hoe is het nu met ons?

Het is vandaag precies een jaar geleden dat we emigreerden naar Curaçao! En het is echt bizar hoe ontzettend snel dat eerste jaar voorbij is gevlogen. Ik kan me het moment dat we aankwamen 12 maanden geleden nog precies herinneren. Van de ontvangst door de collega’s van manlief op het vliegveld, de pastechi die ze voor ons hadden gehaald (en die nog steeds favoriet zijn hier in huis), de gezellige afterborrel met onze Brabantse voorgangsters en de 50+ muggenbulten de volgende dag omdat ik de muggenspray zo snel niet kon vinden in de koffers…

Ik weet ook nog heel erg goed dat ik in het begin ontzettend veel stress had van autorijden. Om in mijn eentje boodschappen te gaan doen of naar de andere kant van het eiland te rijden moest ik me de eerste paar weken echt even mentaal voorbereiden. Hoe anders is dat nu 🙂 Het blijft nog steeds heel erg opletten met alle gaten in de weg, andere weggebruikers die verkeersregels als optioneel zien en dan nog alles wat zomaar ineens op de weg loopt, staat of ligt. Maar stress heb ik er niet meer van.

Ik heb ook nog geen moment heimwee gehad sinds we hier wonen. Maar ik heb in het afgelopen jaar echt wel een paar keer gedacht ‘waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen’.

Er is sinds onze aankomst een jaar geleden zoveel gebeurd dat het onmogelijk is om dat in één blogpost samen te vatten. De eerste maand hield ik elke week een update bij van ons leven op Curaçao en daarna elke maand. Al die eerdere blogposts kun je via deze link terugvinden mocht je het leuk vinden om terug te lezen.

Maar hoe is het nu met ons? En hoe kijken we terug op ons eerste jaar?

Ik kan inmiddels oprecht zeggen dat het goed met ons gaat. We hebben allebei onze draai gevonden op het eiland en voelen ons thuis op Curaçao. Manlief had al heel snel zijn draai gevonden. Hij is een week na onze aankomst aan het werk gegaan en had het meteen naar zijn zin. Hij is van nature sowieso al een stuk relaxter, past zich makkelijk aan en is veel geduldiger dan ik. En dat is wel echt een pré als je op een eiland als Curaçao wilt wonen …

Voor mij duurde het heel wat langer om mijn draai en een nieuw ritme voor mezelf te vinden. Niet in de laatste plaats door al het gedoe wat we de eerste maanden hebben gehad. Burenoverlast, regeldingen die tergend langzaam en uiterst inefficiënt gaan, de gebreken in huis waar maar geen eind aan kwam, werklui die wel of niet kwamen opdagen waardoor ik steeds huisarrest had en na 3 maanden alweer verhuizen en de hele riedel herhalen… Nee, dat was absoluut niet wat ik me ervan had voorgesteld voor vertrek. Inmiddels weet ik dat dit er allemaal bij hoort. Weliswaar voor de meesten met iets minder extreme uitersten qua overlast en gebreken maar toch.

Daarop terugkijkend kan ik nu zeggen dat het allemaal een plekje heeft gekregen. En dat we ergens blij zijn dat het eerste jaar erop zit. We gaan er toch een beetje vanuit dat het ergste (qua regeldingen en overlast) hopelijk achter de rug is. We weten onze weg te vinden op het eiland, weten hoe dingen hier gaan of juist niet gaan. En toch wel het belangrijkste; we hebben inmiddels een fijn thuis waar we kunnen ontspannen. Voor zolang als het duurt trouwens want binnenkort krijgen we nieuwe onderburen.

Hoe ziet ons leven op Curaçao eruit?

Manlief is sowieso 5 dagen aan het werk maar moet ook weleens extra werken in het weekend. Ik ben dus veel alleen thuis. Sinds 2 maanden spring ik af en toe bij voor een cateringklus. Ik wil me nog steeds niet vastleggen voor vaste dagen in de week, maar soms een dagje werken bevalt me erg goed.

Veel van de dingen die ik vooraf had bedacht dat ik als expatvrouw zou gaan doen op het eiland (je leest ze hier) zijn inmiddels ook zo. Ik begin bijna elke dag met wandelen. Vaak sta ik nog vóór manlief op om te gaan wandelen voordat het te warm is.

Het huishouden is sowieso een neverending story. Met al het bouwstof en saharazand kan ik bijna elke dag stofzuigen. Ik heb in het laatste jaar hier denk ik vaker de vloer gedweild dan ik ooit in Nederland heb gedaan. Doordat alle kleren elke dag bezweet zijn draait ook de wasmachine overuren.

Boodschappen doen kost hier veel meer tijd. Dat moet altijd met de auto en de kans dat je alles op je boodschappenlijstje bij één supermarkt vindt is erg klein. Al word ik daar wel steeds makkelijker in en word er steeds vaker geïmproviseerd bij het koken. Op = Op is iets wat typisch bij het leven op een eiland hoort.

Tussen de middag (= lunchpauze voor de werklui op de bouwplaats waar we wonen) is het vaak redelijk stil en lig ik regelmatig een uurtje in mijn hangmat om Friends te kijken 🙂

Datenight is een vast onderdeel van onze week geworden. Meestal op donderdagavond. Ik vind het elke week weer een feestje om een nieuw restaurant te ontdekken. Een overzicht van mijn favoriete restaurants op Curacao lees je in deze blog.

In het weekend halen we vaak pastechi of Johnny Cakes als laat ontbijt bij de koffie. Ik moet eerlijk toegeven dat ik mijn geliefde Brabantse worstenbroodje daardoor nog niet heb gemist.

We proberen minimaal 1 keer per week naar het strand te gaan. Meestal een uurtje doordeweeks aan het einde van de middag. En anders in het weekend een paar uurtjes in de ochtend. Nooit een hele dag. Als je op een tropisch eiland woont kijk je wel uit om een hele dag in de zon te gaan liggen bakken. Dat is nou typisch iets voor toeristen 😉

Op vrijdag schuiven we soms aan bij Happy Hour op het strand. Maar wat we ook graag doen is met een cocktail of biertje in het zwembad borrelen om de week af te sluiten.

De BBQ gaat net als in Nederland ook hier regelmatig aan. Gewoon omdat het het hele jaar door kan qua weer en we er nog steeds heel blij van worden. Dat is trouwens vaker wel dan niet op onze kleine Smokey Joe die we hier kochten in plaats van de grote Big Green Egg die we uit Nederland meesleepten.

Waar ik ook heel erg blij van word is mijn wekelijkse SUPyoga les op het Spaanse water. Een ultiem ontspanmomentje en ontzettend bijzonder om op het water te doen. Vaak ook nog gevolgd door een gezellige koffie & ontbijtdate met een andere ‘partner van’. Ja zo noemen ze dat nu eenmaal in de expatwereld.

Onze avonden zijn erg kort. Het is het hele jaar door uiterlijk om 19.00u donker en tegen schemertijd zijn de muggen extra actief. Tijd om naar binnen te vluchten dus. Sinds we horren voor veel van de ramen hebben gaan we weer wat vaker in de woonkamer voor de TV zitten na het eten. Maar als het echt te warm is duiken we ook gerust al rond die tijd de airco in op de slaapkamer om daar op de laptop nog een serie te kijken. The Bing Bang Theory is favoriet hier in huis. Net als Ik Vertrek en Het Roer Om.

We gingen van een behoorlijk druk sociaal leven in Nederland naar bijna het omgekeerde hier op Curaçao. Dat is soms ongezellig maar stiekem ook wel lekker. Geen verplichte verjaardagen en geen verplichte feestdagen om af te lopen of te hosten. Soms nodig ik anderen uit voor een etentje, maar lang niet zo vaak als dat ik thuis deed. Omdat manlief zoveel werkt heeft hij ook niet altijd nog zin in een drukke sociale agenda in het weekend. Maar we vermaken ons gelukkig ook prima met z’n tweetjes.

Wat is inmiddels normaal en wat went nooit?

Het is normaal om altijd jeuk/bulten te hebben. Niet alleen van muggen maar ook van andere irritante kleine steekvliegjes en zandvlooien. De laatste maanden gaat het iets beter door een combinatie van meer wind, horren voor de ramen, ’s avonds een lange broek aantrekken en ook met een iets langere broek en T-shirt gaan wandelen ipv in een korte broek en hempje. Er is me al ontzettend vaak gezegd ‘na een paar maanden went je huid eraan’. Maar geloof me, dat geldt dus niet voor iedereen. Alle crèmepjes, insectenpennen, pillen en sprays ten spijt, het helpt helaas niets.

Het is na een jaar ook maar heel normaal om ongedierte in huis te hebben. Eerst sprayde ik me een slag in de rondte, maar inmiddels laat ik gewoon pest control komen en dat werkt een stuk beter. Verder hebben we nooit afval in huis. Elke avond na het eten brengen we alles meteen naar de kliko’s aan straat.

Als er iets kapot gaat in huis dan weet je dat het normaal is dat het zomaar weken of maanden kan duren voor het is opgelost. Tja… Iets met #islandlife geloof ik.

Inmiddels is het ook een tweede natuur om bij het aan zien komen van donkere wolken als een idioot de buitenkussens te verzamelen, de hangmat naar binnen te halen en ramen en deuren dicht te doen. In de regentijd kunnen de porch en de woonkamer letterlijk binnen 2 minuten blank staan. Dat is wel een nadeel van ons huidige appartement omdat het goed op de wind ligt waait ook alle regen zo naar binnen…

Het feit dat we op loopafstand van het strand wonen vinden we nog steeds niet normaal. Elke keer als we daar komen blijft het bijzonder om te beseffen dat dit de komende paar jaar onze achtertuin is. Ik ben heel benieuwd of dat nog gaat wennen of dat we ons daarover blijven verbazen.

Wat in ieder geval nooit went zijn de vele zwerfhonden en het afval op het eiland. Ik snap daar gewoon echt helemaal niets van. Aan de ene kant wil ik mijn ogen er niet voor sluiten, aan de andere kant wil ik me er ook niet verantwoordelijk voor voelen. Het is namelijk dweilen met de kraan open.

Hoe gaat het thuis met ons huis?

Geen nieuws is goed nieuws! En wij horen zelden iets uit Tilburg. Voor ons was het heel belangrijk om betrouwbare huurders te vinden en dat lijkt vooralsnog gelukt. Onze grootste nachtmerrie was dat er een hennepkwekerij of drugslab in ons huis of de schuur zou komen bij verhuur. Wij hebben er daarom bewust voor gekozen om niet de hoofdprijs te vragen voor de huur zodat het voor de huidige huurders financieel minder interessant is om snel weg te gaan. De huur is genoeg om elke maand de vaste lasten te dekken die thuis gewoon doorlopen, en voor ons is dat voldoende. Steeds nieuwe huurders zoeken – zeker vanaf de andere kant van de oceaan – is niet iets waar we op zitten te wachten. Niet alleen knapt ons huis daar niet van op, maar ook administratief is dat weer een hoop gedoe met toestemming van de bank en de extra kosten van een makelaar.

Voor wie dat destijds heeft meegekregen; het was nogal een dingetje om toestemming te krijgen van de bank om ons huis te verhuren. Daar was ik toen behoorlijk pissig over maar inmiddels begrijp ik het wel beter. En ben ik heel erg blij dat we een officieel huurcontract hebben mét toestemming van de bank en vooral de diplomatenclausule. Huurders in Nederland hebben zo ontzettend veel rechten, als je even niet oplet kun je als eigenaar zomaar je eigen huis niet meer in. Ook dat soort horrorverhalen horen wij hier onder expats.

Het is voor ons in ieder geval een fijn gevoel dat ons huis bewoond is. We zijn er afgelopen winter even geweest en ook de huurders wonen er met veel plezier. Zelfs de tuin lag er onverwacht netjes bij. Zolang dit gezin er woont is het voor ons prima en het ligt er een beetje aan wanneer zij eruit gaan of we het nogmaals zouden verhuren. Of dat we het dan liever leeg laten staan tot we weer terug naar Nederland verhuizen.

Hoe lang blijven we nog op Curaçao?

“Weet je al of jullie 3 of 5 jaar blijven?” en “Denk je niet dat jullie misschien helemaal niet meer terug willen naar Nederland?” Het antwoord op beide veelgestelde vragen is een duidelijke NEE.

Nee, wij weten nog niet of we 3 of 5 jaar blijven. Dat is niet alleen aan ons om te bepalen maar ook aan de werkgever van manlief. Maar liefst 3 teams moeten daar iets van vinden. Zoals we er nu bijzitten en ons voelen denk ik dat we wel willen bijtekenen voor de 5 jaar. Tegelijkertijd weten we gewoon niet hoe het gaat lopen hier, of manlief het over een jaar nog steeds zo naar zijn zin heeft, of in Nederland alles goed blijft gaan met ons huis en de gezondheid van iedereen en wordt de beslissing sowieso pas na 2 jaar genomen.

En nee we blijven zeker niet op Curaçao wonen. Wij hebben een heel fijn huis om terug naartoe te gaan en zien deze emigratie echt als een tijdelijk avontuur. En dat is ergens ook heel fijn om te weten. We kijken er naar uit om over een paar jaar weer in Nederland te mogen wonen en lekker mee te klagen over het slechte weer als het een paar dagen te lang regent. En in halleluja stemming zijn als de zon schijnt. We love it 😀 Ik schreef al eerder over het feit dat we niet per se Nederland missen, maar wel het wonen op het vasteland in Europa.

Visite uit NL en ons tweede jaar op Curacao

In mijn allereerste blogpost over ons Curacao-avontuur deelde ik dat wij alle logeerbezoeken van familie en vrienden op voorhand al afhielden. En dat ik me afvroeg of wij daar na een jaar nog hetzelfde over zouden denken. En dat doen we inderdaad. Wij zien hoe ontzettend veel visite andere expats over de vloer krijgen en moeten er nog steeds niet aan denken om zo vaak en zo lang logees bij ons in huis te hebben. Wat overigens niet betekent dat we het niet heel erg gezellig vinden om bekenden op het eiland te hebben en een deel van ons leven hier te kunnen delen.

Wel blijkt de beslissing om de logeerbank om die reden niet mee te nemen toch niet zo handig. Want inmiddels hebben we dus toch 2 keer logees gehad en dan is het een heel gedoe om alsnog iets fatsoenlijks te regelen om op te slapen. We verwachten ook in het tweede jaar nog steeds niet voor langere tijd gasten te ontvangen, maar voor 1 of 2 nachtjes is het wel fijn om een alternatief achter de hand te hebben. Logeerbanken kennen ze hier niet dus we gaan komend jaar improviseren met onszelf op dunne matrasjes op ons bed, en onze matrassen boven op de grond in de logeerkamer.

Het was al met al een emotioneel eerste jaar met ups en downs. Maar we hebben ongelooflijk veel zin in de komende jaren dat wij nog op dushi Korsou mogen wonen. Ik ben ook trots op ons dat wij samen dit avontuur zijn aangegaan. Het voegt een heel andere dimensie toe aan ons leven dan samen reizen. In een ander land wonen is echt iets totaal anders dan er op vakantie zijn. En er is geen snellere leerschool om jezelf en je wederhelft te leren kennen dan samen te emigreren.

Het voordeel van zo’n eerste jaar achter de rug hebben is dat je alle seizoenen een keer hebt meegemaakt. Nu weten we in ieder geval dat het vanaf nu (april) alleen maar warmer wordt en dat het dan pas in december weer afkoelt. Tijd om mijn kookbikini uit de kast te halen en vaker even een verfrissende plons in het zwembad te nemen 😉 Op naar jaar 2 als expatvrouw op Curacao.

Dat was weer een heel verhaal en voorlopig de laatste update. Er gaan zeker nog nieuwe blogs over Curacao verschijnen maar niet meer elke maand. Ik denk eerder elk kwartaal of half jaar. Dankjewel voor het lezen en meeleven! Niet alleen via deze blog maar ook via social media of in persoon. Mocht je een berichtje voor me achter willen laten hieronder dan zou ik dat superleuk vinden.

Vind je het leuk om mijn verhalen over Curaçao te lezen en fijn dat er geen vervelende pop-ups of advertenties op mijn website staan? Ik zou het supertof vinden als je de eerstvolgende keer dat je iets bij Bol.com wilt bestellen gebruik maakt van één van de affiliatelinkjes op mijn website. Zoals deze. Je kunt zo’n linkje ook altijd snel terugvinden in het menu onder het kopje ‘Bol.com’. Het is een iniminie bijdrage aan de hostingkosten (€ 334,- per jaar) en tijd die ik in mijn blog steek maar kost jou niets extra’s. Masha danki! Of zoals we in Brabant zouden zeggen ‘da ge bedankt zijt da witte’