
Mijn eerste huiskamerrestaurant; hoe was dat nou?!
Inmiddels precies twee weken geleden vond mijn eerste huiskamerrestaurant plaats. Jongens, jongens wat vond ik dat spannend! In deze blog geef ik jullie een kijkje achter de schermen; waarom was het zo ontzettend gaaf, wat ging er allemaal fout, wat heb ik er van geleerd en komt er een vervolg?!
Ik droomde er al jaren over en bleef het tegelijkertijd maar voor me uitschuiven. Daarom zette ik het al express in mijn Bucketlist 2018 blog 😉 Want als je het eenmaal opschrijft dan lijkt het meer werkelijkheid te worden. Die bucket kan dus inmiddels afgestreept worden en daar ben ik stiekem ongelooflijk trots op!
Zouden er wel gasten komen?
Ik maakte me eigenlijk vooraf vooral erg druk over 2 dingen:
1. Zouden er uberhaupt wel gasten willen aanschuiven? en 2. Wat moet ik in hemelsnaam voor prijs vragen?
Met name nummer 1 bezorgde me veel stress. Ik wilde zo ontzettend graag dat mijn eerste huiskamerrestaurat ook echt zou plaatsvinden dat ik bij wijze van nog geld toe had gegeven.
Mijn ideaal was minimaal 6 gasten aan tafel om de conversatie gaande te houden. Want stel nou dat er maar 2 stellen zouden reserveren, dat leek me toch een beetje ongemakkelijk.
Uiteindelijk meldden zich via Instagram 5 betalende gasten aan! En wat voor gasten. Ik besef pas nu, nadat het etentje plaats heeft gevonden, dat dat misschien nog wel het leukste onderdeel is van dit restaurantje spelen. Begrijp me niet verkeerd, de vrienden en familie die normaal aan mijn eettafel zitten zijn ook erg gezellig en genieten allemaal van wat ik kook. Maar als er foodies aan tafel zitten dan wordt je inspanning pas echt gewaardeerd. Wat een gezelligheid aan tafel en wat hebben ze genoten van het menu met Israelische gerechten.
En daar genoot ik dan weer van. Eerlijk gezegd nog steeds. Zelfs na 2 weken heb ik nog steeds zoveel positieve energie van dat etentje en de enthousiaste reacties die ik daarop kreeg. Als 6e gast is manlief trouwens aangeschoven zodat de tafel toch vol was.

De kosten van het etentje
Nummer 2 qua stresspunt waren de kosten. Ik vond het zo raar om geld te vragen voor mijn eten. Dat ben ik helemaal niet gewend. Bovendien blijkt het erg lastig om vooraf in te schatten hoeveel kosten je nou eigenlijk kwijt bent aan bijvoorbeeld ingredienten. Laat staan van alle kosten die je ongemerkt ook maakt maar niet direct terugziet op je bord; de ontelbare velletjes bakpapier die ik gebruikte, de vaatwastabletten, servetten, plastic & aluminiumfolie en alle dingen die ik standaard al in huis heb zoals zout en suiker.
Bovendien wilde ik dat niemand zich bezwaard zou voelen om een lekker wijntje te drinken. Onbeperkt wijn dus. Waar ik vervolgens weer over ging twijfelen want wat als iemand nou geen wijn drinkt. Laat ik die dan meebetalen aan de wijn? Ik communiceerde daarna 2 prijzen en kreeg er al weer spijt van want stel nou dat iemand het wel lekker vind om 1 glaasje wijn te drinken, welk tarief moest diegene dan betalen?
Je kunt je maar ergens druk over maken toch? Uiteindelijk besloot ik daarom voor iedereen de prijs te verlagen naar € 29,50. Onder de eindstreep was dat net niet genoeg om uit de kosten van de boodschappen te komen. Maar aangezien ik veel te veel had ingeslagen hebben manlief en ik er de volgende dag ook nog samen met vrienden van kunnen eten. Al met al dus redelijk uitgekomen qua kosten maar dan heb ik de 2 hele dagen die ik bezig ben geweest qua tijd natuurlijk niet meegerekend.
Sinds deze avond heb ik trouwens wel meer begrip voor de hoge prijzen in restaurants. Die hebben naast de kosten die ik maakte ook nog kosten voor de huur van het pand, personeel en heel veel andere verplichtingen zoals voor het draaien van muziek.

Wat ging er mis op de dag zelf?
Ik had de dag voor het etentje al verschillende onderdelen klaar gemaakt en begon de donderdag redelijk relaxed. Nadat de tafel was gedekt en het huis schoongemaakt ben ik zelfs nog een rondje gaan hardlopen.
Het ging pas ‘mis’ toen de koolrabi’s niet goed wilden roosteren. In het recept stond vermeld; ‘middelgrote’ koolrabi’s van ongeveer 180 gram. Bij het tevoorschijn toveren van de door mij op de markt gekochte koolrabi’s bleken ze maar liefst 500 gram per stuk te wegen. Oeps. Het duurde dus sowieso al veel langer voor die helemaal verkoold waren. En toen het pellen. Op 1 na, de kleinste, vielen ze helemaal uit elkaar. Het idee om iedereen een koolrabi op een rond bord te serveren met de garnering er om heen viel dus al in duigen.
Maar mislukkingen zorgen voor creativiteit en ik bedacht dat ik Dok’s koolrabi gewoon zou serveren als ‘Dok’s deconstructed koolrabi’ in stukken op een langwerpig bord. Het bleek een groot succes. De smaak was er namelijk niet minder om en het zag er gewoon erg mooi uit. Alsof het zo hoorde 😉

Nog meer stress
Halverwege de dag kwam ik er achter dat mijn flesje met witte truffelolie meer leeg dan vol was. Zie dat nog maar eens ergens te krijgen op Hemelvaartsdag in de vinexwijk van Tilburg. Manlief werd ingezet om na werktijd bij de Kaaszaak in het centrum een flesje op te halen.
Ook blijkt maar weer dat als je gerechten altijd op een bepaalde manier klaar maakt je op de dag van een etentje het niet ineens anders moet gaan doen. Zo grillen wij altijd aubergines in de kooltjes van de BBQ en besloot ik nu, aangezien manlief aan het werk was, de aubergines in de oven te grillen. Dat leek nergens op en ik kon ze niet fatsoenlijk pellen.
Manlief werd dus voor de tweede keer ingezet bij thuiskomst om én nieuwe aubergines te gaan halen én de BBQ aan te steken. Godzijdank dat de gasten pas om 18.30u kwamen en dat manlief 2 uur eerder naar huis was gekomen. Die kent mij al langer dan vandaag en had al voorzien dat zijn hulp welkom was.

Tijdens het koken
Het was voor mij even wennen dat ik nu ineens ‘chef’ was en niet ook zelf aan tafel schoof om aan de gesprekken deel te nemen. Maar tot het hoofdgerecht had ik de tijd hard nodig om alles op tijd klaar te hebben. Dat blijkt ook nog lastig om in te schatten; hoeveel tijd laat je tussen de gangen zitten?
Geen slimme zet was de Spicy feta brulee al eerder grillen en in de koelkast zetten. Door het in de koelkast zetten werd hij vochtig en bleef er van de kenmerkende ‘krak’ van het harde suikerlaagje niets meer over. Ik probeerde nog te redden wat er te redden viel maar dat wilde niet echt lukken. Ook hier was de smaak van het gerecht er gelukkig niet minder om. En mijn lieve tafelgasten lieten we weten dat ze toch nog een klein krakje hoorden.
Daarna kwam ik er al snel achter dat het polentagerecht langer ging duren dan gepland en wisselde die qua volgorde om met de koolrabi.
De rest van de gerechten ging eigenlijk vrij probleemloos. Alleen het koffiezetapparaat dat het al 3 jaar zonder problemen doet begon kuren te vertonen juist op deze avond. De koffie kwam er ineens in het uitlekbakje uit… Geen idee hoe het kwam maar we hebben het kopje daaronder gezet en dat werkte ook. De volgende dag deed hij het trouwens gewoon weer. Alsof de duvel er mee speelt zou mijn oma gezegd hebben 🙂
Komt er een vervolg?
Jazeker komt er een vervolg! Zo’n huiskamerrestaurant kost ontzettend veel tijd en moeite maar ik heb er zo van genoten en er zoveel energie van gekregen dat ik het graag vaker wil doen. Via deze blog vind ik het leuk om anderen te inspireren om lekker te koken maar tijdens een etentje krijg je ook direct een reactie terug. Dat is zo ontzettend gaaf. Alle fijne reacties die ik kreeg, ook van mensen die er helemaal niet bij waren, maken dat ik dit jaar nog een paar keer mijn huiskamer open zal stellen.
Mijn agenda maakt het helaas lastig om in juni of juli nog iets te plannen. Mocht het last-minute nog wel lukken dan wordt het thema ‘Tapas y pinxtos’ of ‘Eten uit de moestuin’.
Wat wel al in de planning staat is een BBQ pop-up die ik samen ga hosten met BBQ blogger Michael van Grillfun.nl, hoe leuk is dat?! De details van het menu en de prijs zijn nog niet bekend maar het gaat sowieso plaatsvinden op zaterdagavond 25 augustus in mijn tuin in Tilburg.
Verder droom ik over een etentje met het thema ‘Ilona loves Beluga’ in het najaar met mijn favoriete gerechten van restaurant Beluga Loves You in Maastricht. En ook het menu van de laatste keer zal nog een keer terugkomen en dan met wat kleine aanpassingen omgedoopt worden tot ‘Midden-Oosters’.
Genoeg energie en genoeg plannen dus. Volg mij op Instagram of Facebook om op de hoogte te blijven van nieuwe data van huiskamerrestaurants en de bijzonderheden. Of schrijf je in op de Worstenbrood & Wijn nieuwsbriefom maximaal 4 keer per jaar op de hoogte te worden gebracht:
[mc4wp_form id=”2698″]
Schuif jij ook een keertje aan?
Het was echt een fantastische avond! Het was super gezellig en het eten was subliem. Als je niks had gezegd, hadden wij ook niet geweten dat er dingen ‘mis’ zijn gegaan. Ik schuif graag nog eens aan bij je!! XX
Gezellig! En inderdaad als ik niets had gezegd hadden jullie het niet gemerkt 😉 Maar daarvoor ben ik teveel een open boek 🙂
Wat een geweldig verhaal! Dank voor het delen. Wie weet ga ik t ooit nog meemaken. Ik blijf je gewoon volgen. En wellicht komen de wegen een keer samen 🙂
Dat gaat zeker gebeuren! Doen we een Worstenbrood & Wijn huiskamerrestaurant met thema Zuid Frankrijk 😉