Voor vertrek wist ik niet of ik onderweg zin zou hebben om te bloggen. Maar ik kan het niet laten 😉 Ik vind het gewoon ontzettend leuk om te schrijven en mijn belevenissen te delen.
Inmiddels ben ik 14 dagen van huis, heb 254 kilometer gelopen, 38 km met de bus afgelegd, 10 x overnacht in albergues, 4 x in een eigen kamer met gedeelde badkamer en heb ik nog 492 kilometer voor de boeg tot Santiago de Compostella. Volgens mijn reisgids in ieder geval; het ligt er maar net aan welke gids of website je leest. Maar een kleine 500 km toch in ieder geval.
Al typend op het kleine smartphone schermpje besef ik me dat het natuurlijk helemaal niet opschiet om er een heel uitgebreid verhaal van te maken. Hieronder daarom in het kort hoe mijn pelgrimstocht er tot nu toe uitziet:
- Het geeft mij rust om steeds een dag of een paar dagen vooruit een overnachting te boeken in een albergue (= pelgrimsherberg). Overigens is het niet per se nodig om te reserveren voor een slaapplek. Ik had gedacht dat het drukker zou zijn op de Camino Frances maar tot nu toe was het nog nergens vol.
- Ik boek vooral privaat gerunde albergues en niet die massale van de overheid. Dat betekent iets kleinere slaapzalen van meestal maar 8 bedden.
- Het slapen op gedeelde slaapzalen valt me nog mee (qua snurkers heb ik tot nu toe steeds geluk gehad en alle bedden en sanitaire voorzieningen waren schoon ) maar toch lukt het me niet om er een fatsoenlijke nacht door te slapen.
- De grootste uitdaging van mijn camino zit hem dan ook niet in het fysieke gedeelte of in de afstanden, dat gaat me namelijk buitengewoon goed af, maar in het mentale. Met name het altijd anderen om me heen hebben in de albergues vind ik lastig. Er is gewoon geen privacy. Maar tegelijk ook weer erg gezellig vanuit sociaal oogpunt gezien. Vooral tijdens de gezamenlijke maaltijden die sommige albergues aanbieden.
- Toch zorgen de gebroken nachten en de vele sociale interacties voor veel te veel prikkels en ik ben er van overtuigd dat dit de reden is dat ik al 10 dagen zwaar verkouden ben. Inmiddels sjouw ik dus nog een grootverpakking papieren zakdoekjes mee en is mijn hele neus kapot…
- Of je nou wilt of niet je wordt bijna verplicht om vroeg te vertrekken. De andere pelgrims maken je wakker (sommige zetten hun wekker al om 4.30…) En als je later vertrekt loop je op het heetst van de dag (30+) je laatste kilometers. Ik vertrek meestal om 7.00 als het licht wordt. En afhankelijk van hoe zwaar of ver de etappe is ben ik er vaak rond 14.30.
- De pijn in mijn voet is niet veel slechter geworden, maar ook niet veel beter. Dat is ook niet zo gek als iets al overbelast is en je er vervolgens toch een paar honderd kilometer mee gaat wandelen… En het is bijna eng om het verschil te ervaren tussen vóór en ná een 400 mg Ibuprofen. Wat werkt dat spul goed. Toch neem ik er maar 1 per dag. Tegen de tijd dat ik op mijn bestemming ben is het ver uitgewerkt en probeer ik zo min mogelijk te lopen. Overigens ben ik zeker niet de enige die op Ibuprofen loopt. Volgens mij zijn pelgrims de grootste afnemers van pijnstillers in Noord Spanje 😉
- Ik ben vooral gefocust op het wandelen zelf, gewoon elke dag van A naar B, en neem niet de tijd om in elk plaatsje de bezienswaardigheden of het lokale kerkje te bezoeken. Maar ik geniet daarentegen ontzettend van de prachtige omgeving en natuurlijk van het eten en de wijn.
- Een van de lastige dingen is het steeds weer afscheid nemen van mensen en nieuwe mensen ontmoeten. Ik had er vooral moeite mee om in Pamplona achter te blijven terwijl mijn camino maatjes van de eerste dagen verder liepen. Inmiddels zie ik het ook als een voordeel dat ik mijn eigen tempo loop en, in tegenstelling tot veel andere pelgrims, vaker een rustdag pak. Op deze manier word ik min of meer verplicht om steeds weer open te staan voor nieuwe ontmoetingen. En deze ontmoetingen zijn voor mij het meest bijzondere van de Camino.
Kortom; de eerste twee weken waren al een onvergetelijke ervaring die ik niet had willen missen en ik heb ontzettend veel zin in de laatste 3 weken. Ik weet inmiddels ook dat het echt nog maar 3 weken gaan zijn. Het is fantastisch om dit te beleven maar ik was er na 1,5 week wel achter dat het dan ook tijd is om weer naar huis te gaan. Het overnachten in de albergues kost me teveel energie; ondanks dat ik het een geweldige ervaring vind voelt het ook als volhouden. Een gevoel dat me helaas maar al te bekend voorkomt en waar ik steeds beter naar leer te luisteren.
Bovendien mis ik manlief, mijn moestuin en mijn eigen bed. Manlief heeft daarom zijn vlucht naar Santiago de Compostella geboekt! Of ik het helemaal lopend afleg of toch een stukje de bus moet pakken weet ik niet maar op dinsdag 26 september kom ik in Santiago aan 😀
Benieuwd naar hoe ik op mijn pelgrimstocht terugkijk? Lees hier alles over mijn pelgrimstocht naar Santiago de Compostella.
Geef als eerste een reactie