Twee maanden als expatvrouw op Curacao

Het was afgelopen donderdag precies 2 maanden geleden dat we in het vliegtuig stapten voor een enkeltje naar Curaçao. En wat is het een enorme rollercoaster geweest sinds mijn vorige blog van een maand geleden. Maar ik typ dit stukje nu wel vanuit ons appartement waar we de komende jaren wonen! Met een eigen internetaansluiting en 200 van mijn geliefde kookboeken om me heen. Oftewel; missie geslaagd 🙂

Nadat we de klusherrie bij ons tijdelijke appartement waren ontvlucht kon ik precies één week genieten van relatieve rust. Inmiddels heb ik al wel in de gaten dat je op Curaçao nooit echt rust of stilte hebt. Er is namelijk altijd wel wat. Is het geen verbouwing in een woning of appartement naast je dan zijn het wel blaffende honden of werkzaamheden in de straat. En als je net zoveel geluk hebt als ik in ons tweede tijdelijke verblijf dan heb je het allemaal tegelijk en zit je de hele dag in iets wat ik niet anders kan beschrijven dan teringherrie. Voor een HSP met een overgevoeligheid voor geluid is dat een flinke uitdaging. Lees: werkt dat letterlijk op mijn zenuwstelsel en ben ik een paar keer het huis uitgevlucht.

De sleutel van ons appartement

Nog vóór 1 juni kregen we de sleutel van ons appartement voor de komende jaren. Daar waren we super blij mee want we waren inmiddels wel toe aan ons eigen stekje. Helaas hadden we er niet zo heel veel aan want water en elektriciteit aansluiten is hier nogal een onderneming. Je zou er bijna op moeten afstuderen om de logica van het simpele feit dat de al bestaande stroom- en wateraansluiting op onze naam moet worden gezet te begrijpen. Ik gok dat je voor het regelen van een niet-bestaande aansluiting nog enkele jaren moet doorstuderen voor je Aqualectra-PhD… Lang verhaal kort: het was een hoop bureaucratie en gedoe om een knop om te zetten. Er staat al een aparte blog in concept klaar over dit hele circus. Was ik een maand geleden nog verbaasd over de snelheid waarmee dingen hier gaan, inmiddels weet ik dat dat gewoon een kwestie van geluk is geweest.

Nadat ik overstuur was weggelopen bij de tweede Aqualectra afspraak, manlief de zogenaamde ‘Pieter Storms’ methode had toegepast en daar 4 uur is blijven zitten én buurvrouw Betty zich als mij voordeed met een verhaal over een zieke echtgenoot hadden we op 1 juni aan het eind van de dag alsnog elektriciteit én water. Pfew.

Ik was inmiddels uit ‘het molentje’ van de internetprovider, maar uiteindelijk was ook dat na een week alsnog geregeld. En zelfs de meeste gebreken die er bij de oplevering van het appartement nog waren werden binnen een week opgelost. Want we hadden dan weliswaar elektriciteit in het appartement, in de beide badkamers werkte dat niet. En ook de stop van de oven klapte er steeds na 5 minuten uit. Het appartement waar we wonen is al wat ouder en heeft ook nog eens 1,5 jaar leeggestaan. Dus dat er de nodige gebreken zijn is op zich ook niet gek.

“Die staan nog in de container”

Hoe vaak ik die zin wel niet heb uitgesproken de laatste maand… Rond 20 april vertrok onze container met inboedel en auto vanuit de haven in Rotterdam. Om eind juni aan te komen in Willemstad. Op zich heel netjes qua tijd. Ware het niet dat er hier een structureel probleem lijkt te zijn met onderstellen. Oftewel; onze container was er al wel, hij was ook al vrijgegeven door de douane, maar ze konden hem niet komen brengen. Dit is echt een gevalletje ’typisch Curaçao’.

Met de wetenschap van nu had ik liever minder kleding als vliegbagage meegenomen en meer andere praktische spullen. Meer dan 7 stuks (strandjurk, nettere jurk, korte broek, T-shirt, 2x hempje, lange rok) en mijn wandelspullen draag ik namelijk niet. Terwijl hardloopschoenen, een paar keukengadgets en zelfs mijn Nespresso-apparaat beter van pas waren gekomen. Voor manlief is dat iets anders want die moet uiteraard gewoon elke dag schone kleren aan naar zijn werk.

Wij hadden ons er inmiddels al op ingesteld dat het nog weleens weken of misschien zelfs maanden kon duren voor we onze eigen spullen weer hadden en huurden de belangrijkste meubelstukken; een bed met beddengoed, een eettafel met 4 stoelen en een fijne loungeset voor op de porch. Samen met nog wat gekochte en van de buurvrouwen geleende spullen redden we ons daarmee prima. Dat was waarschijnlijk waarom ik extra schrok toen onze eigen inboedel na 2,5 week ineens alsnog voor de deur stond. Wat een enorme hoeveelheid spullen! En dat terwijl alle huurmeubels ook nog binnen stonden…

“Ze zijn NU onderweg met de eerste vrachtwagen”

WTF?! Het was afgelopen dinsdagochtend rond 9.15u toen manlief belde met deze mededeling. De ene dag kunnen ze absoluut niet aangeven wanneer wij onze spullen kunnen verwachten. En letterlijk de volgende dag bellen ze als ze al onderweg zijn. Het was een ongelooflijk stressvolle, chaotische en hectische dag met bijna 200 dozen die ons appartement binnen werden gesjouwd. Maar bijna alles is goed gearriveerd op een gebroken ovenschaal en schade aan onze BGE na. Dat laatste is nog wel een dingetje maar we hopen dat we ervoor verzekerd zijn.

Aan de ene kant was ik superblij om al mijn eigen spulletjes weer te zien na 2 maanden. Aan de andere kant besefte ik ook dat al onze ‘zooi’ vanuit een huis met een grote schuur nooit in ons appartement gaat passen. Oeps! Hoeveel borden, schaaltjes, bestek, wijnglazen en plastic bakjes heb je eigenlijk nodig als je maar met z’n tweetjes bent? Het hele appartement is nog steeds bezaaid met verhuisdozen, maar langzaam komt er weer wat overzicht terug. Een aantal grote spullen (o.a. 2 vriezers, de bank en stoelen) gaan we verkopen. En de rest (lees: onmogelijk veel keukenspullen) ga ik doneren aan een verzorgingstehuis of de kringloop.

Hoe is het verder na 2 maanden op Curaçao?

Deze blog zou ontzettend lang worden als ik alle emoties en strubbelingen zou beschrijven waar je als expat doorheen gaat. Dit plaatje geeft dat goed weer. Laten we het erop houden dat ik het allemaal iets soepeler had ingeschat. Maar hoe je op bepaalde situaties reageert kun je gewoon niet vooraf inschatten. Ook leven in een tropisch klimaat is wel echt van een ander niveau dan er een paar weken op vakantie zijn. Ik kan me na 2 maanden op Curaçao nog steeds niet voorstellen dat ik ooit aan die temperaturen ga wennen. Aan opstaan met het zweet op je rug, zweet dat al van je voorhoofd gutst bij de minste inspanning, de hele dag door plakken en je eigen zweet danwel muggenspray ruiken. Ik voel me de hele dag oververhit en spring nog steeds hoopvol onder een koude douche die nooit koud is, maar op zijn best lauw en soms zelfs gewoon warm. Echt. Een boiler is hier helemaal niet nodig.

Die boiler was ook nog een dingetje. Hij was zo knullig vastgezet dat er een levensgevaarlijke situatie ontstond toen hij op het punt stond om naar beneden te vallen. Recht op de meterkast… Nee het is allesbehalve hele dagen chillen op de Antillen 😉 Ik besef me ook nu pas hoe ontzettend veel waarde ik hecht aan mijn eigen dag in kunnen delen. Dat is tot nu toe nog maar een enkele keer gelukt. Als expatvrouw op Curacao wordt je dag namelijk bepaald door werklui die of wel of niet komen opdagen. En daar hebben we er de laatste weken nogal wat van gehad. Ik heb dus steeds wacht- en thuisblijfdienst en onbekenden in huis. Hopelijk wordt dat snel minder.

Manlief heeft zijn draai op het werk inmiddels helemaal gevonden. Wat ik ontzettend knap vind want hij werkt voornamelijk met lokale collega’s die de dingen uiteraard op hun eigen manier doen. Gelukkig kan hij veel sneller zijn Nederlandse knop afstemmen op de Antilliaanse frequentie dan ik. Voor mij is zoals verwacht vooral mijn hoogsensitiviteit een grote uitdaging waardoor ik veel vaker dan in Nederland overprikkeld ben. Met name door geluid.

De verbouwingsherrie bij de tijdelijke woning was heel extreem en gelukkig van korte duur. Op dit moment zijn vooral de twee honden van de bovenburen links van ons een grote bron van irritatie. Elke keer als die keffers aanslaan schiet ik in de stress. Ik ga de komende dagen onze Sonos 5 – die inmiddels ook uit de verhuisdozen is gevist – op het balkon zetten en kijken of ik ze met deze YouTube video stil krijg. Uit het feit dat die video al ruim 2,6 miljoen keer is afgespeeld blijkt in ieder geval dat ik niet de enige ben die last heeft van blaffende honden van de buren.

Chillen op de Antillen?

Zoals ik al schreef is het zeker niet alle dagen chillen op de Antillen. Toch doen we dat zeker ook. Als we het weekend samen vrij zijn voelt het toch een beetje als vakantie. Ik plan heel bewust elke week een datenight met manlief in naar steeds weer een ander restaurant. En wat is de kwaliteit van de restaurants goed! Er zitten echt een aantal pareltjes tussen. Manlief heeft minder behoefte aan een wekelijkse datenight maar ik ben na hele dagen alleen thuis (of met werklui over de vloer) wel toe aan een uitje. Mijn enige andere sociale uitje was tot afgelopen vrijdag de wekelijkse supyogales met aansluitend een lekker ontbijtje ergens. Helaas gaat de docente weer naar het volgende land dus moet ik op zoek naar een nieuwe activiteit.

Over sociale activiteiten gesproken; ik mag onze buurvrouwen en de collega’s van manlief niet vergeten. Daar hebben we al heel wat gezellige BBQ’s en borrelmomentjes mee gehad. Zoals dat gaat op een eiland met veel expats is het eerste afscheid helaas al in zicht volgende maand. We gaan nog even extra genieten dus met een aantal leuke gezamenlijke activiteiten die op de agenda staan. O.a. een bitterballenworkshop en een avondje Trafassi op het strand.

Als het werk van manlief, ons energieniveau en andere regeldingen het toelaten slenteren we aan het eind van de middag naar het strand om af te koelen in de zee. Dat is elke doordeweekse dag een feestje om te kunnen doen. In het weekend ontdekken we nog steeds nieuwe, lokale strandjes. Verder merk ik dat ik me nu veel relaxter voel in de auto dan 2 maanden geleden. Het hobbelen over de wegen met gaten, weggevaagde markeringen en verkeersregels die meer als suggestie zijn bedoeld dan als regel gaat me steeds natuurlijker af. Nu alleen onze eigen Aygo nog terug zien te krijgen. Die is nog niet vrijgegeven door de douane en moet daarna nog verzekerd en gekeurd worden.

Tot zover ons Curaçao avontuur na 2 maanden. Het was weer een hele bevalling. Maar dat is emigreren naar Curaçao sowieso 😉

Ayo en tot snel!